กลอนบทดอกสร้อยเป็นกลอนอีกลักษณะหนึ่งที่มีความนิยมแต่งกันมากในสมัยก่อน การแต่งกลอนดอกสร้อยส่วนใหญ่ใช้แสดงความรู้สึกและความคิดเห็นที่สามารถจบลงอย่างสั้นๆ
กลอนดอกสร้อยหนึ่งบท จะมีสี่คำกลอน หรือแปดวรรค ขึ้นต้นด้วยคำคำหนึ่ง โดยมีคำว่า"เอ๋ย"คั่น และตามด้วยคำแรกที่มีคำขยายอีกคำหนึ่ง เช่น น้ำเอ๋ยน้ำท่วม น้ำเอ๋ยน้ำตา เป็นต้น และในวรรคสุดท้ายของบท จะจบด้วยคำ"เอย"
กลอนบทดอกสร้อยหนึ่งบท ถ้าำไม่นับวรรคแรกแล้วก็เหมือนกับกลอนสุภาพ ๒ บท ลักษณะของสัมผัส ความไพเราะและแง่งามต่างๆ เช่นเดียวกับกลอนแปด
ตัวอย่างบทดอกสร้อย(ของเก่า)
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ใครขอข้าวขอแกงท้องแห้งหนอ
ร้องจนเสียงแห้งแหบถึงแสบคอ จันทร์จะขอให้เราก็เปล่าดาย
ยืมจมูกท่านหายใจเห็นไม่คล่อง จงหาช่องเลี้ยงตนเร่งขวนขวาย
แม้นเป็นคนเกียจคร้านพานกรีดกราย ไปมัวหมายจันทร์เจ้าอดข้าวเอย
(นายทัด เปรียญ แต่ง )
ในบล็อกนี้ จะทะยอยเขียนบทดอกสร้อย ทะยอยลงในหน้านี้ในโอกาสต่อไปนะครับ
เป็นบล็อกสำหรับบันทึกและเผยแพร่บทร้อยกรอง และการนำเสนอสาระต่างๆที่ไม่ซีเรียสในเชิงวิชาการ เพื่อให้เป็นบล็อกอารมณ์ดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น