วันจันทร์ที่ 25 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

ถึงป่านนี้

ถึงป่านนี้ มีอะไร ก็ไม่ห่วง
ถึงป่านนี้ รู้ว่าล่วง ลุจุดไหน
ถึงป่านนี้ ไม่มุ่งคว้า หาสิ่งใด
ถึงป่านนี้  แค่ครองใจ เว้นวุ่นวาย

ถึงป่านนี้ หวังแต่พบ สงบสุข
ถึงป่านนี้ อบายมุข ก็ห่างหาย
ถึงป่านนี้ เรื่องไหนไหน ไม่เสียดาย
ถึงป่านนี้ ไม่นานสลาย ดับหายไป

วันศุกร์ที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

อยาก

เมื่อยังหิว ยังหา ยังคว้าไขว่
เมื่อหัวใจ ไม่รู้จัก การพักฝัน
ต้องดิ้นรน ด้นรุก ทุกสิ่งอัน
กว่าถึงวัน ร่วงลับ ถมทับดิน

อาหารกาย กินกัน นั้นไม่มาก
แต่ยังอยาก อาหารใจ ไม่สุดสิ้น
สนองอยาก ไปตาม เกียรติกามกิน
จึงต้องดิ้น หากันไป ไม่เคยพอ

วันพฤหัสบดีที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

คนเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน

แต่ละคน ต่างวิถี ของชีวิต
ก็ย่อมคิด ย่อมดำริ ต่างวิถี
ต่างภูมิรู้ ต่างภูมิธรรม นำชีวี
จึงต่างมี ทางชีวิต ผิดกันไป

ที่คิดต่าง ก็ใช่ผิด ที่คิดต่าง
เดินในทาง ที่ตนคิด ผิดไฉน
เมื่อไม่ทำ สิ่งย่ำแย่ แก่ผู้ใด
เป็นเช่นไร ก็เป็น ตามเห็นควร

วันจันทร์ที่ 4 กรกฎาคม พ.ศ. 2559

พิจารณาตน

กับร่องรอย เหี่ยวย่น บนใบหน้า
ใช่ตีนนก ตีนกา มาแต่ไหน
แต่คือรอย แห่งนิยาม ความเป็นไป
ที่บอกวัย บอกเวลา เกิดมานาน

ฝ่าแดดฝน ลมไล้ หลายร้อนหนาว
ทั้งหลากหลาย เรื่องราว ที่ก้าวผ่าน
ฝ่าดีร้าย หลายหน อย่างทนทาน
ทำให้กร้าน แกร่งใน หัวใจตน.