พรปีใหม่

นั่งสรรคำ นำร้อย สร้อยอักษร
แทนคำพร มอบให้กัน วันปีใหม่
แต่คำพร ทุกคนมี แล้วที่ใจ
พรไหนไหน ก็ไม่เฉียบ เท่าเทียบทัน

ขอให้พรที่ ท่านคิด สัมฤทธิ์ผล
บันดาลดล ให้เป็นไป ดังใฝ่ฝัน
ทั้งกายจิต เจริญสุข ในทุกวัน
เป็นสุขยัน วันสุดท้าย ที่หายใจ

คิดจากธรรมชาติ : บัว

แรกเกิดต่ำ ติดตม จมโคลนคละ
ค่อยค่อยจะ เจริญงาม มีความหมาย
ส่งใบดอก พ้นโคลนมา อย่างท้าทาย
ได้เฉิดฉาย รู้รับแสง แห่งตะวัน

แม้ไม่อาจ ถือกำเนิด เลือกเกิดได้
แต่มิไร้ โอกาสงาม เหนือความฝัน
ย่อมเจริญ รุ่งพัฒนา ได้สารพัน
ถ้ามุ่งมั่น ด้วยจิตใจ ใฝ่ทางดี

ถ่ายภาพ เก็บภาพ

ชอบถ่ายภาพเก็บภาพที่ซาบซึ้ง
ณ วันซึ่งยังชีพอยู่ต่างรู้เห็น
กับเพื่อนญาติครอบครัวตัวเป็นเป็น
ตอนอยู่เย็นเป็นสุขไม่ทุกข์ใด

ไม่ชอบถ่ายภาพบ้างบางโอกาส
ที่มีถาดดอกไม้จันทน์อันอ่อนไหว
กับคนหนึ่งซึ่งร่างกายไม่หายใจ
นอนอยู่ในหีบสงบแล้วภพนี้

คิดจากกระเช้าลอยฟ้า

นั่งกระเช้า เหินลอย ค่อยค่อยเคลื่อน
ขยับเขยื้อน ทะยานสู่ ยอดภูผา
ใจจะหวิว ปลิวคว้าง กลางม่านฟ้า
แต่ทว่า ใจยังอยู่ คู่กับกาย

เพราะจะลอง ของสูง แบบจูงลาก
ไม่ลำบาก ยากเย็น เห็นจุดหมาย
ถ้าเพียงคิด แต่ไม่กล้า ทำท้าทาย
จะถึงปลาย ทางที่ฝัน ได้ฉันใด

หลายอย่างที่ เกินกำลัง อย่านั่งท้อ
ต้องสืบต่อ สานฝัน อย่าหวั่นไหว
หาเครื่องมือ เป็นตัวช่วย สู้ด้วยใจ
สูงหรือไกล ก็ไปถึง ซึ่งปลายทาง

ลอดแว่น

ถึงมีแว่น แต่ยังต้อง มองลอดแว่น
ก้มเงยแหงน จนกว่า ตารู้เห็น
กวาดสายตา มองไป อย่างใจเย็น
หาสิ่งเป็น ไปตาม ความจริงแท้

เพราะเห็นสิ่ง ทั้งหลาย เพียงภายนอก
ตาโดนหลอก เห็นดีงาม ตามกระแส
ส่วนเนื้อใน แท้จริงนั้น อาจผันแปร
อาจย่ำแย่ หรือดีกว่า ที่ตามอง

เอียง ลำเอียง

เมื่อหัวใจ เอียงข้าง ไปทางหนึ่ง
ความคิดจึง เห็นงาม ตามใจเห็น
วจีพลอย ปล่อยคำ นำประเด็น
พฤติกรรม ก็จึงเป็น เช่นวาจา

ถ้ารู้คิด รู้มอง อย่างถ่องแท้
ถึงใจแปร เปลี่ยนไป ใช่ปัญหา
เอียงไปที่ ดีสวย ด้วยปัญญา
ย่อมดีกว่า ปล่อยให้ใจ ไม่ลำเอียง

คำชม คำจริง ?

หน้าเหี่ยวย่น กว่ารอยกา ที่มาย่ำ
ยังปลื้มคำ คนชมว่า หน้าสดใส
แม้หุ่นอวบ แต่เหี่ยวยาน สักปานใด
ยังดีใจ กับคำบอก หุ่นออกดี

คนหลงปลื้ม ดื่มด่ำ กับคำหวาน
ถ้อยกล่าวขาน เอาใจ รู้ไหมนี่
หากพูดตรง กับสิ่ง เป็นจริงมี
ขอโทษที ที่เจรจา ไม่น่าฟัง

ตูม บาน โรย

ตูม บาน โรย

ทั้งตูมเต่ง เบ่งบาน ตระการแท้
อย่าให้แค่ แลดูด้วย ความสวยสะ
ควรเป็นดอก ที่ควรค่า บูชาพระ
ก่อนที่จะ ร่วงโรย โดยเวลา

ธรรมชาติ สร้างให้มา แล้วพากลับ
เกิดแล้วดับ ซึ่งใครใคร ไม่ปรารถนา
ก่อกรรมดี ก็มีบุญ หนุนนำพา
เป็นคุณค่า ของชีวิต ติดตัวตน

ล้อทุกข์ยั่วสุข

ถ้ามีทุกข์ เก็บทุกข์ ซุกซ่อนไว้
มิยอมให้ ทุกข์เผยอ เสนอหน้า
จนทุกข์จาง ห่างหาย สลายลา
ให้เป็นเรื่อง ธรรมดา ไม่น่ากลัว

เมื่อมีสุข แท้หรือปลอม ก็ยอมสุข
แม้แทรกทุกข์ อยู่บ้าง ก็ช่างหัว
ไม่ปล่อยสุข ซุกซน จนลืมตัว
ยะยิ้มยั่ว กับสุขทุกข์ สนุกดี

มืดตามืดใจ

ในความมืด มองอะไร ก็ไม่ชัด
ด้วยถนัด มองเห็นดี ในที่สว่าง
มืดมืดมอง เห็นเหมือน แค่เลือนลาง
ไม่กระจ่าง แจ่มชัด ถนัดตา

แต่ถ้าใจ มีมืดมิด มาปิดกั้น
จะด้นดั้น อย่างไร ให้กังขา
ถ้าใจมัว มืดมิด ปิดปัญญา
จะรุนแรง ยิ่งกว่า ตามืดมัว

ขอพร

นิมนต์พระ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ อธิษฐาน
ช่วยบันดาล สิ่งดีงาม ตามปรารถนา
ทั้งโชคลาภ เนืองนอง กองมหึมา
ทุกเวลา ให้เป็นสุข ไม่ทุกข์ใด

มีแต่คน บนบาน กล่าวขานขอ
พรท่านพอ จะแจกจ่าย ได้ทั่วไหม
ไม่ว่างเว้น วันเดือนปี ที่ขอไป
ท่านจะเอา พรที่ไหน มอบให้กัน

รบกวนท่าน มากล้น จนเกินเหตุ
ไร้ขอบเขต ขอแม้ แต่ในฝัน
ดับ นิพพาน แล้วยังปลุก ขอทุกวัน
บาปไหมนั่น วิกฤติแห่ง แรงศรัทธา

ถ้าสร้างบุญ กุศลกรรม สม่ำเสมอ
ก็พบเจอ แต่สิ่งดี ที่ใฝ่หา
ไม่ต้องอิง  อ้างประกาศ อาราธนา
บุญนำพา พรเกิดได้ ในตนเอง

วาง ว่าง

ปิดประตู หัวใจ กันไหวหวั่น
ปิดตากัน เบิ่งมอง แต่ของสวย
ปิดหูไว้ กันหลงคำ ให้ร่ำรวย
ปิดจมูกด้วย กันกลิ่น ชวนยินดี

ตัดสิ่งเร้า ภายนอก ออกให้หมด
ทั้งรูปรส เสียงกลิ่น สิ้นแสงสี
ตัดตัวก่อ เกิดตัณหา บรรดามี
ให้ใจนี้ สงบว่าง วางละลง

เพราะสิ่งเร้า ทั้งมวล เย้ายวนยั่ว
ให้ลืมตัว เปลี่ยนจริต มากพิษสง
ทำจิตให้ ตามรู้ทัน อย่างมั่นคง
ก็ไม่หลง ในสิ่งเร้า..เพราะเข้าใจ

คนต่างกันแต่ไม่ต่างกัน

คนทุกคน มีหน้าที่ ของชีวิต
มีหลักคิด มีแผนอัน ตนมั่นหมาย
มีแนวทาง ตามภาระ แต่ละราย
ซึ่งหลากหลาย วิถีทาง ซึ่งต่างกัน

ความแตกต่าง ร่างกายจิต จริตลึก
ความคิดนึก ดีงาม ต่างตามฝัน
ต่างภูมิรู้ ต่างภูมิธรรม ก็สำคัญ
ต่างช่วงชั้น แห่งวิถี ของชีวิต

คนต่างกัน แต่ค่าคน คงคุณค่า
เพิ่มพัฒนา ได้มากมาย ภายในจิต
ให้สะอาด สงบสว่าง..ทุกทางคิด
และกอบกิจ เกื้อสังคม สมนาม"คน"

อ่าน

 

อ่านทั้งคำ อ่านทั้งความ นิยามถ้อย

อ่านวรรคน้อย สั้นยาวเพื่อ เก็บเนื้อหา

อ่านแนวคิด ผู้ประพันธ์ สรรค์สร้างมา

อ่านเจตนา จิตจำนง ประสงค์ใด

ไม่อ่านแค่ อักษร ภาพ แบบฉาบฉวย

แต่อ่านด้วย วิจักษณ์ เป็นหลักใหญ่

สติปัญญา มาตริตรอง กรองเนื้อใน

จนเข้าใจ ประจักษ์แจ้ง แห่งถ้อยความ

พิจารณาตน

กับทุกคืน ตื่นนอน ก่อนย่ำรุ่ง
มองสิ่งปรุง แต่งของ กองสังขาร
เคยเต่งตึง เมื่อก่อน กลับหย่อนยาน
อีกไม่นาน ก็เหี่ยวย่น ผลแห่งวัย

ไม่มีแอพฯ ขนานยา มาเสริมแต่ง
ให้เปลี่ยนแปลง ปรับค่า อายุขัย
ไม่อาจฝืน ขืนขัด เหตุปัจจัย
ซึ่งบอกนัย ความชรา จะมาเยือน

ความเหมาะควรในการเขียนหรือพูด

ไม่ควรพูด ในสิ่งซึ่ง ไม่พึงพูด
ไม่ควรปูด ในสิ่งซึ่ง ไม่พึงเผย
ไม่อวดรู้ เรื่องราวใด ไม่คุ้นเคย
ไม่อ้างเอ่ย อวดจน เกินตนรู้

ต้องรู้คน รู้เวลา รู้สถานะ
รู้จังหวะ จะขานคำ ใดฉ่ำหรู
ก่อนจะปล่อย ถ้อยหลั่ง อย่างพรั่งพรู
ก็ควรรู้ คำดีงาม ความเหมาะควร

กรองความคิด

ทุกครั้งคิด ก็ต้อง กรองความคิด
ถูกหรือผิด พิจารณา หาเหตุผล
แยกส่วนดี มิให้ ส่วนร้ายปน
ให้อยู่บน พื้นฐาน คิดการดี

ถ้าเอาส่วน เชิงอัตตา สู่สาธารณะ
ความคิดจะ ไม่ผ่าน การขัดสี
เพราะอาจปน ทั้งดีด้อย ในถ้อยที
จึงควรที่ เกลาแก้ ก่อนแพร่ความ

บอกกล่าว

ไม่ได้มุ่ง เขียนกลอน สอนใครนะ
เพียงแค่จะ ให้ข้อคิด วินิจฉัย
กับถ้อยคำ ความเห็น เป็นนัยนัย
คือปัจจัย สรรถ้อย มาร้อยเรียง

ยังไม่มี วรรคทอง ของผู้เขียน
เนื้อไม่เนียน เหมือนกวี มีชื่อเสียง
ยึดแบบบ้าง ไม่ยึดบ้าง แต่ข้างเคียง
อาจเน้นเพียง รสความ ตามข้อคิด

จึงบอกกล่าว ในเรื่อง แห่งเบื้องหลัง
เพียงมุ่งหวัง ให้คิดเป็น เห็นถูกผิด
ไม่หลงใหล ในวังวน บนขยะพิษ
ทุกดวงจิต ได้แจ่มสวย ด้วยปัญญา

คิดเอง ไม่เออเอง

ที่คิดเอง เออเอง เก่งชะมัด
กล้ารวบรัด ใจความ ตามตนเห็น
ทั้งทั้งที่ หลายข้อคิด ผิดประเด็น
แต่เหมาเป็น ไปตาม ความคิดตน

ทุกครั้งคิด ใคร่ครวญ ให้ถ้วนถี่
ทุกแง่ที่ เป็นไปได้ หลายเหตุผล
สรุปความ ด้วย"วิชชา" "ปัญญา"ยล
ตีความบน ทุกนิยาม แห่งความจริง

กับวัยปัจจุบัน

ทำชีวิตให้ดีงามเหนือความฝัน
ทุกคืนวันสุขสดใสใจสว่าง
กับวัยที่ถดถอยปล่อยละวาง
กุศลสร้างสะสมบุญทุนชีวิต

ไม่หลงใหลในนิยาม กาม กิน เกียรติ
ที่คอยเบียดบังยื้อให้ถือสิทธิ์
ให้หลงตนไปตามกรอบความคิด
แต่ปรุงจิตให้สงบสบสมวัย

ความอยาก..ทำให้เป็นเหยื่อ

"ความอยาก"มัก โดนลวง ล้วงล่อหลอก
โดยถูกบอก โน้มนำ หว่านคำเสนอ
ให้เหยื่อพลอย คล้อยตาม งามเลิศเลอ
จนเหยื่อเผลอ หลงใหล ไปมากราย

"อยากหายไข้" ล่อด้วยยา รักษาไข้
รักษาไต ตับไขมัน ความดันหาย
ทั้งเบาหวาน แขนเข่าข้อ พอสบาย
มีหลากหลาย ขนานยา มาให้ลอง

ที่"อยากสวย" หลายขนาน อาหารเสริม
ทั้ง ลด เพิ่ม เรือนกาย ให้งามผ่อง
ใช้กินทา ทั้งนอกใน ดังใจปอง
ให้เอี่ยมอ่อง ผ่องอร่าม งามทั้งตัว

อีกของกิน ของใช้ ทั้งหลายหลาก
ให้คน"อยาก" กิน มี ใช้ ขายกันทั่ว
ที่"อยากรวย" เลขหวยใบ้ ให้ว่าชัวร์
ทุกอย่างยั่ว กิเลสคน ดิ้นรนตาม

แต่ถ้าหาก "อยากดี" ..มีไหมนะ
เพียงแต่ละ สิ่งไม่ดี ที่น่าขาม
สร้างความดี ที่จริงแท้ เป็นแง่งาม
ไม่ต้องคร้าม ใครอ่อยเหยื่อ เพื่อทำดี

หมายเหตุ : กลอนบทนี้ไม่ได้หมายถึงกิจกรรมของผู้ประกอบอาชีพสุจริต และมีวิธีการที่ถูกต้อง

ถ้าพอดี ดี

ทั้งมากไป และน้อยนัก มักไม่เหมาะ
ทั้งนี้เพราะ เกินกับขาด กว่าปรารถนา
บางทีมาก ก็เหมือนน้อย ด้อยราคา
แต่บางครา น้อยก็พอ ดีต่อใจ

ถ้ามากล้น จนเฝือ ชวนเบื่อหน่าย
ไม่มากมาย แต่มีค่า ดีกว่าไหม
ให้พอเหมาะ พอประมาณ การใดใด
ควรเป็นไป อย่างพอดี ที่ควรเป็น

พร้อมผจญภัย(ชรา)

ทำกายใจ ให้เป็นสุข ไม่ทุกข์โศก
ระวังโรค ชราเร้า ให้เศร้าหมอง
ยามสู่วัย ที่ถดถอย คอยประคอง
สุขภาพต้อง หมั่นดูแล ดีแก่ตน

รักษาใจ ในแนวทาง สว่างสงบ
คอยหลีกหลบ อบายมุข ในทุกหน
รักษากาย ให้แข็งแรง แกร่งพอทน
พร้อมผจญ ภัยชรา ที่มาเยือน

สงบ แต่ รู้

สงบกายกลัวเป็นไปเกินใจคิด
สงบจิตกลัวหัวใจจะไขว้เขว
สงบคำอันชักชวนใจรวนเร
สงบตากลัวจำเจเวลายล

ทุกสัมผัสรับรู้ได้ใจหมายรู้
นำมาบูรณาการเพื่ออ่านผล
เห็นงามดีมีร้ายชั่วพันพัวปน
ระวังตนให้เป็นอยู่อย่างรู้ทัน

นำโชคลาภมาให้

คนเรายังพึ่งดวงห่วงโชคลาภ
จึงไหว้กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์อธิษฐาน
มุ่งขอพรเพื่อให้ผลดลบันดาล
ขอให้การสักการะนี้โชคดีดล

ถ้าไหว้กราบสิ่งดีดีที่ควรไหว้
สักการะด้วยใจไม่หวังผล
ไม่คิดค้าหากำไรให้ตัวตน
ไม่ต้องบนบานขอ..ถ้าพอเพียง

แต่เมื่อหวังร่ำรวยด้วยทางลัด
จะราษฎร์รัฐคือความหวังตั้งใจเสี่ยง
หนึ่งในล้านหนึ่งในพันยันข้างเคียง
แต่ดันเลี่ยงไปออกนอกโพยตน

ทุกคนมีโอกาสงาม..ความสามารถ
ขยันฉลาดกล้าแกร่งทุกแห่งหน
หนักเบาสู้อย่างทรหดและอดทน
สร้างโชคดลลาภรวยด้วยตัวเอง.

ออกกำลังกาย : ผู้สูงวัย

พาสองเท้า ก้าวย่าง อย่างสนุก
เป็นการปลุก ร่างกาย ให้สดใส
วันละนิด วันละหน่อย ค่อยเป็นไป
พร้อมจิตใจ เบิกบาน ประสานกัน

ผู้สูงวัย แต่ไม่ชรา อย่าหยุดนิ่ง
ทั้งเดินวิ่ง ออกแรง เข้มแข็งขัน
เพื่อสุขภาพ คือกิจกรรม ประจำวัน
แข็งแรงยัน วันสุดท้าย ที่หายใจ

ออม

จากเล็กเล็กน้อยน้อยทยอยหยอด
ดีกว่าทอดทิ้งไว้ให้เสียของ
ถึงไม่มากมายพอก็เงินทอง
เต็มกระป๋องก็พาไปธนาคาร

แกะกระป๋องเปิดนับแล้วรับฝาก
ไม่ยุ่งยากบริการดีมีมาตรฐาน
นี่ถ้าหากสะสมมานมนาน
อาจเป็นล้านก็ได้ใครจะรู้

เก็บ..แบบคนธรรมดา

เก็บกลางวัน ไว้มอง ของสวยสวย
ดีงามด้วย ธรรมชาติ พิลาสเหลือ
เก็บกลางคืน ยามค่ำ มืดดำเจือ
เอาไว้เผื่อ พักตา อย่าเพ่งมอง

เก็บใจไว้ ให้นิ่ง ไม่วิ่งพล่าน
งดต้องการ สิ่งเร้า ที่เศร้าหมอง
เก็บความดี ที่สร้างสรรค์ ตามครรลอง
ไว้ประคอง จริตตน..แบบคนธรรมดา.

อัตตาหิ อัตโน นาโถ

ถ้าคอยแต่ พึ่งพิง สิ่งศักดิ์สิทธิ์
ถ้าเพียงคิด พึ่งผู้กล้า พลอยอาศัย
ถ้าพึ่งฤทธิ์ อำนาจเร้น เป็นปัจจัย
ถ้าหลบภัย แต่ในซุ้ม ผู้คุ้มกัน

ก็เหมือนทำ ค่าแห่งตน ให้หล่นหาย
เปลี่ยนความหมาย ของชีวิต ให้ผิดผัน
ค่าของตน ให้มองดู อย่างรู้ทัน
ตัวตนนั้น มีศักยภาพ ตราบหายใจ

ควรรู้จัก พึ่งตน อย่างคนกล้า
ใช้ปัญญา ใช้สมอง อันผ่องใส
ให้พึ่งพา ตนเองได้ ไม่อายใคร
อย่าปล่อยให้ เหตุภายนอก มาหลอกตน

วัยเพิ่มขึ้นอีกปี

ได้โดยสาร ยานเวลา มาเรื่อยเรื่อย
ยังไม่เหนื่อย ยังไม่ท้อ ยังต่อไหว
เจ็ดสิบเอ็ด อายุตน ผ่านพ้นไป
ค่อยนับใหม่ ในปีหน้า ถ้าชีพยัง

ไม่ต้องการ คำพรใด จากใครครับ
เพราะอยู่กับ ความจริง ใช่สิ่งหวัง
ผลบุญกรรม ที่ทำไว้ ย่อมให้พลัง
เป็นพรดัง พรประเสริฐ เกิดจากตน

ทน แต่ ทัน

ถึงเหน็บหนาว ก็เก็บไว้ จนหายหนาว
ถึงร้อนผ่าว ก็เก็บซ่อน จนร้อนสร่าง
ถึงเหงาเงียบ ก็เงียบไป ได้ปล่อยวาง
ถึงจะว่าง ก็ให้เห็น ส่วนเร้นเจือ

เก็บทุกสิ่ง ทั้งหนาวร้อน ซ่อนในอก
ไม่หยิบยก เป็นข้ออ้าง อย่างเฝือเฝือ
เพียงรู้ทัน ทุกเป็นไป ไม่คลุมเครือ
บ่งบอกเนื้อ แท้ของตน..คนเช่นไร

อาหารกับความอยาก

เป็นของสด ละลานตา ได้มาเห็น
แล้วกลายเป็น ของสุก เพราะกุ๊กใหญ่
ถึงไม่หิว ก็ต้อง ลองชิมไป
ชักถูกใจ และถูกปาก อยู่มากครัน

เมื่อชีวิต ยังต้องการ "อาหารปาก"
และยังมาก "อาหารตา" หาโน่นนั่น
"อาหารใจ" ไม่จำเจ เตร่หากัน
คนเรานั้น ยุ่งกับ"อยาก" อยู่มากมาย

เขเรือบิน

เขเรือบิน

ไม่มีฤทธิ์ เหาะเหิน เดินอากาศ
ไม่สามารถ ว่ายฟ้า ฝ่าเมฆขาว
อาศัยเครื่อง บินบ้าง เป็นบางคราว
แทนเท้าก้าว เดินย่าง กับทางไกล

เพียงเป็นคน ธรรมดา ชรานิดนิด
ไม่ค่อยฟิต แถมซ่อน ความอ่อนไหว
สรรพส่วน ของสังขาร หย่อนยานไป
จำต้องใช้ บริการ กับยานบิน

หมายเหตุ:
เข(ใต้) หมายถึง ขี่ โดยสาร
เรือบิน หมายถึง เครื่องบิน

การโพสต์รูปโพสต์ความในสื่อออนไลน์

ไม่ได้โพสต์ รูปหน้าตา มาทั้งหมด
เพราะปรากฏ ส่วนหนึ่ง ไม่พึงเผย
เป็นรูปลักษณ์ ธรรมดา ท่าเชยเชย
ไม่ควรเลย ที่จะแพร่ แก่สาธารณชน

เช่นเดียวกับ คำความ ยามจะโพสต์
มองประโยชน์ ก่อการดี มีเหตุผล
ไม่ระบาย อารมณ์ร่าน พาลสู่คน
ความคิดปน ปัญญาอ่อน ซ่อนในความ

รูปยังเลือก ความก็ต้อง เลือกตรองบ้าง
สรรและสร้าง ให้ดูดี ไม่ผลีผลาม
ด้วยความรู้ คู่ปัญญา ธรรมางาม
ก็ไม่หยาม ตัวของตน คนโพสต์เอง

สงบเงียบเรียบง่าย

เป็นอยู่อย่าง สงบเงียบ และเรียบง่าย
ไม่วุ่นวาย ไหวหวาม ตามกระแส
เพียงสดับ ในสรรพสิ่ง แห่งจริงแท้
ที่เปลี่ยนแปร เป็นไป ตามไตรลักษณ์

ที่ฝนฝึก ศึกษา มาหลายศาสตร์
ไม่สามารถ ตอบโจทย์จิต ความคิดหลัก
กระแสโลก กระแสธรรม เลือกนำชัก
พอรู้จัก นำมาปรุง ผดุงชีวิต.

ปล่อย

ปล่อยสีแสง แห่งภาพ ทาบทอไล้
ปล่อยตาให้ จดจ้อง เท่ามองเห็น
ปล่อยสมอง ตรองความ ตามจำเป็น
ปล่อยจิตเย็น ยะเยือกผ่อน ลดร้อนแรง

ไม่ต้องถือ ยึดมั่น อย่างนั้นนี้
ไม่ต้องมี มากจริต แอบคิดแฝง
ไม่ต้องห่วง สิ่งเพี้ยน สิ่งเปลี่ยนแปลง
ไม่ต้องแต่ง ให้งดงาม เกินความจริง

สื่อสาร

จะสื่อคำ ในนิยาม สื่อความคิด
จะสื่อจิต ความในใจ ให้ไปถึง
จะสื่อเสียง สื่อภาพ อันซาบซึ้ง
จะสื่อซึ่ง ทุกความนัย ส่งให้กัน

ผู้รับสาร จะตีความ ตามสื่อไหม
จะอ่านใจ ได้ทุกแง่ หรือแปรผัน
หากรับได้ ทุกนิยาม ความสำคัญ
ที่สื่อนั้น สมประสงค์ ตรงเจตนา

หนุ่ม(เหลือ)น้อย

คือหนุ่มน้อย ในวันนี้ ที่ไม่หนุ่ม
ยังกระชุ่ม กระชวยบ้าง อย่างที่เห็น
ครองความสุข สบายดี เท่าที่เป็น
ยังอยู่เย็น สงบเงียบ เรียบง่ายดี

วันเวลา ย่อมพาให้ ร่างกายแก่
ซึ่งเปลี่ยนแปร แต่งดงาม ตามวิถี
เมื่อเวลา พาสังขาร ถึงปานนี้
ก็ควรที่ ครองตนไว้ ให้สมวัย

มองสูงบ้าง

ในบางครั้ง แหงนจ้อง มองสูงบ้าง
เห็นความต่าง ต่ำสูงเป็น เช่นไฉน
หากมองแต่ ที่ปลายเท้า ก้าวย่ำไป
ก็วนใน รอยเท้าตน ซ้ำหนทาง

สอดสายตา ด้วยหัวใจ ให้รู้เห็น
รู้ร้อนเย็น ด้อยหรือดี ที่มืดสว่าง
ทั้งรู้เห็น หนามขวาก หลากสิ่งพราง
ได้อยู่อย่าง รู้เท่าทัน ผองอันตราย

สงบคำ

สงบคำสำรวมปากไม่มากถ้อย
รู้นิดหน่อยไม่จะแจ้งแถลงขาน
ไม่อวดเก่งทำเบ่งว่าปรีชาชาญ
เก็บสันดานก่อส่วนดีเท่าที่เป็น

แม้สดับรับรู้บ้างเพียงบางส่วน
คิดใคร่ครวญไม่ลึกกว่าที่ตาเห็น
จะพร่ำพล่อยฝอยคำย้ำประเด็น
เหมือนก่อเย็นให้ร้อนเป็นฟอนไฟ

เข็มขาว

เข็มขาว : กล้วยไม้เล็กๆ

ถึงดอกเล็กดอกน้อยไม่ด้อยค่า
ได้เวลาก็ชูช่อแค่พอสวย
ยามแดดลมห่มเกื้อเอื้ออำนวย
เสริมแรงช่วยเกิดก่อเชิดช่อชู

ไม่ต้องดีเด่นงามตามใครเขา
เป็นไปเท่าที่เป็นได้ไม่ต้องหรู
คงคุณค่าการมีเป็นให้เห็นรู้
รู้จักอยู่ตามประสาสถานะตน

ถ้อยความ

ทุกความเขียน ทุกถ้อยพูด พิสูจน์กึ๋น
เหมือนเมามึน เหมือนเมธี ที่คำขาน
จะเรื่อยเปื่อย หรือสรรค์รส พจมาน
เพียงแต่หวาน หรือสานสร้าง ถ้อยต่างกัน

ทุกเนื้อถ้อย แห่งวาทะ บอกจริต
สื่อความคิด ที่ตื้นลึก หรือนึกฝัน
บอกตัวตน คนสื่อสาร ก็ปานนั้น
บอกช่วงชั้น แห่งจริต ความคิดคน

มองตน

มองคนอื่นมองได้เพียงภายนอก
ตาไม่บอกถึงจริตอุปนิสสัย
แต่มองตนรู้นิยามทุกความนัย
ทุกปัจจัยก่อผลให้ตนเป็น

เห็นรูปลักษณ์โดยกล้องกดส่องภาพ
ก็พอทราบงามไม่งามตามที่เห็น
เมื่อมองตนรู้สุขทุกข์ร้อนเย็น
หลายประเด็นได้ตระหนักรู้จักตน

เดินทาง?

ชีวิตต้องเดินทางไปข้างหน้า
อาจฟันฝ่าอุปสรรคที่ดักขวาง
ถ้าไม่ปล่อยใจเสาะจนเปราะบาง
ก็ผ่านทางทุกแพร่งเปี่ยมแรงใจ

เอาดอกไม้แห่งปัญญามาปูลาด
เอาสติคาดกับกายเส้นสายใหญ่
สู่จุดหมายอย่างระวังทุกครั้งไป
จะถึงไหนก็ถึงกันไม่หวั่นเลย.

เอารักมาฝาก

เอาความรัก มาให้ ด้วยใจรัก
จัดแจงจัก แจกจ่าย ให้ล้นเหลือ
มอบรักเปี่ยม การุณ มาจุนเจือ
เป็นรักเอื้อ กันและกัน ทุกวันนี้

เป็นรักหวัง ให้ได้ดี มีความสุข
เป็นรักปลุก ให้เห็นธรรม นำวิถี
เป็นรักให้ งามสวย ด้วยความดี
เป็นรักที่ ไม่ผูกพัน วันเวลา

ตนครองตน

ปล่อยตัวตน หล่นหาย ไปหลายครั้ง
ใช่พลาดพลั้ง แต่ตั้งใจ ให้หล่นหาย
มิได้หล่น ลงสู่ห้วง ปวงอบาย
เพียงไม่หมาย ว่าตนต้อง เป็นของตน

"มี เป็น อยู่" ทั้งหลายแหล่ แค่อาศัย
ตามปัจจัย หนุนเกื้อ เอื้ออวยผล
ทุกอย่างย่อม สิ้นสลาย เมื่อวายชนม์
เหมือนกับคน ทั้งผอง ต้องเป็นกัน

"กาม กิน เกียรติ" อาจส่ง ให้หลงสนุก
แท้ซ่อนทุกข์ แทรกใน น่าไหวหวั่น
ก่อความอยาก หลากหลาย มากมายครัน
ต้องหมายมั่น หามาครอง เป็นของตัว

จึงตัวตน ในวันนี้.. มีสันโดษ
ไม่ลิงโลด กับสิ่งเร้า เย้ายวนยั่ว
ระวังพิษ แห่งกิเลส เหตุควรกลัว
เพราะดีชั่ว..ก็ยังต้อง ตนครองตน

เนื่องในวันมาฆบูชา

สำรวมกายและความคิดให้จิตสงบ
กราบเคารพพระไตรรัตน์ประภัสสร
พร้อมอัญเชิญธรรมะมาเป็นอาภรณ์
ตัดนิวรณ์คงแก่นธรรมไว้นำทาง

เรียนรู้ธรรมทั้งมวลที่ควรทราบ
ไม่ทำบาปสร้างกุศลจนจิตสว่าง
ตัดตัณหาลดราคะค่อยละวาง
สะสมสร้างกิจกุศลเพิ่มผลบุญ

โยนลูกเหล็ก

เอาลูกเหล็กกลมกลิ้งทิ้งทอยเล่น
แค่เพียงเน้นว่ายังแข็งแรงดีไหม
เหมือนคนแก่อวดแรงแสลงใจ
ยังโยนไหวเหมือนแสร้งว่าแรงดี

ทั้งโยนไกลโยนใกล้ได้เหมือนกะ
หลายจังหวะจะโยนตรง..ลงผิดที่
เหมือนคนแก่โชว์ลีลาโชว์ท่าที
ว่าตนนี้ยังมีไฟไม่หน่ายเชื้อ

เรื่องของการกิน

ตั้งท่าเหมือน จะขยัน อ่านหนังสือ
ที่แท้คือ อ่านเมนู ดูอาหาร
พิจารณา เลือกสั่ง บางรายการ
เลี่ยงรสหวาน เค็มมัน .. ไม่มั่นใจ

ของอร่อย หลากหลาย มักให้โทษ
กินกันโลด กินกันเพลิน เกินยั้งไหว
จึงจำต้อง เลือกสรร กินกันไป
จะทำไง เมื่อไม่หุง ไม่ปรุงเอง

หันหลังให้

ถึงวัยวัน หันหลังให้ ในหลายสิ่ง
รับความจริง ในส่วนซึ่ง พึงรู้เห็น
เพื่อหนีร้อน ผ่อนสู่ ความอยู่เย็น
"อยู่ มี เป็น" พอกลืนกลม สมกับวัย

ทิ้งเรื่องราว หลายเรื่อง ไว้เบื้องหลัง
เมื่อเคยครั้ง ก้าวล่วง ทุกช่วงสมัย
กับใจกาย ที่หลายหน ผจญภัย
สื่อความนัย มากมุมมอง ของชีวิต

ครองตนกับ ปัจจุบัน แห่งวันนี้
ก็เหมือนเป็น สุขดี เท่ามีสิทธิ์
เมื่อกายใจ สงบเย็น อยู่เป็นนิจ
ไม่ต้องติด  ยึดอะไร ที่ไม่ควร

ยึดธรรม

ถ้ายึดติด ให้ยึดธรรม ล้ำเลิศค่า
ไม่ต้องหา เสาะแสวง จากแหล่งไหน
เพียงแต่นำ ธรรมแท้ แผ่กลางใจ
จะป้องภัย จากกิเลส เหตุแห่งทุกข์

เพียงรู้ธรรม แต่ใจ ไม่เข้าถึง
ก็ไม่ซึ้ง รสธรรม แหล่งนำสุข
เพราะกิเลส ตัณหา มักมารุก
กิเลสชุก เพราะใจ ไม่ถึงธรรม

หมายเหตุ : ภาพต้นฉบับ(ก่อนเพิ่มข้อความคำกลอน)นำมาจากอินเตอร์เน็ต เก็บไว้นานแล้วจนจำแหล่งที่มาไม่ได้ ขอขอบคุณท่านเจ้าของภาพครับ

สติกับการเดินทางของชีวิต

บางครั้งหยุด ไตร่ตรอง มองทางทิศ
กับที่คิด จะเยื้องย่าง ไปทางไหน
แม้จะมี หลายหนทาง ให้ย่างไป
แต่ทางใด ที่จะเหมาะ จำเพาะตน

แม้จุดหมาย หลายจุด ล้วนผุดผ่อง
รุ่งเรืองรอง สว่างไสว ในทุกหน
แต่อาจเหมาะ สำหรับ กับบางคน
จะเดินด้น ได้ถึงซึ่ง ปลายทาง

สิ่งล่อตา สิ่งล่อใจ ในทางผ่าน
คือปราการ อุปสรรค ที่ดักขวาง
คนที่มี สติคุม หลีกหลุมพราง
ก็ก้าวย่าง ยังจุดหมาย หลายวิธี

ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

หากหวังคอย วาสนา โชคมาช่วย

หากหวังรวย ทางลัด งัดดวงสู้

หากหวังรอด โดยเทวดา มาอุ้มชู

หากหวังอยู่ เผื่อพระ จะคุ้มครอง

ก็อาจอยู่ รอดรวย ด้วยแค่หวัง

ชีวิตดัง ไม่มีค่า พาเสียของ

จึงควรจัก พึ่งพาตน บนครรลอง

ให้ถูกต้อง ตามวิถี อันดีงาม