ภายนอกกับเนื้อใน

ปกหนังสือ ปรากฎ สวยสดใส
ส่วนเนื้อใน มีแต่ เพียงแค่ฝัน
ปกอาจหลอก คนผู้ ไม่รู้ทัน
ที่ไม่หมั่น ตริตรอง มองเนื้อแท้

เหมือนคนซึ่ง ดูดี ที่ภายนอก
ไม่อาจบอก จิตใจ ภายในแน่
จะดีร้าย หรือลับลวง ในดวงแด
จะเปิดแผ่ ชั่วดี ที่พฤติกรรม

วาทกรรมการเมือง

วาทกรรม การเมือง เรื่องเหลือเชื่อ
ชอบอ้างเพื่อ ประชาชน ทุกหนแห่ง
ตรงข้ามกับ พฤติกรรม ที่สำแดง
เหมือนจะแข่ง กันประกาศ บอกธาตุแท้

ใช้ปากสาด โคลนตม ทับถมเพื่อน
จนเปรอะเปื้อน ทั้งทั้งที่ ตนมีแผล
สำรอกศัพท์ สำเนียงฟ้อง ไม่ต้องแปล
หลายถ้อยแถ แต่ปิดชั่ว ของตัวเอง

คนในบาง

คนในบาง อยู่ร่วมกัน เช่นฉันมิตร
ร่วมกันคิด ร่วมใจทำ บำรุงถิ่น
ต่างก็ถือ เป็นหน้าที่ ของชีวิน
น้ำใจริน ร่วมด้วย พร้อมช่วยกัน

คนในบาง ต่างเข้าใจ เอื้อไอรัก
สมานสมัคร ถักทอ ก่อความฝัน
ทุกแรงมุ่ง พัฒนา ร่วมฝ่าฟัน
ให้ก้าวทัน ยุคสมัย..โดยไม่ช้า

คนในบาง เมื่อมีเรื่อง การเมืองแทรก
ก็เริ่มแตก แยกเป็นฝ่าย แบ่งซ้ายขวา
ลดทอนความ สามัคคี เคยมีมา
ขาดคนเก่ง ดีและกล้า มานำบาง

คนในบาง สร้างผู้นำ สู่ตำแหน่ง
นำจากแหล่ง ภายนอก บอกความต่าง
ให้คนเก่า แก่เกินกฎ ปลดระวาง
หวังคนใหม่ จะได้สร้าง ให้บางเจริญ

คนในบาง บ้างยินดี ที่ได้เปลี่ยน
ได้หมุนเวียน กิจวัตร แม้ขัดเขิน
ที่ชำนาญ ทำงานเก่า ให้ก้าวเดิน
มานานเนิ่น ก็เปลี่ยนไป งานไม่เคย

คนในบาง ต่างจากเดิม เริ่มระส่ำ
ถึงกลืนกล้ำ ทำไม่รู้ อยู่เฉยเฉย
ในกิจหลัก เริ่มค่อย ปล่อยละเลย
แต่ไม่เผย ความเป็นไป ให้ใครรู้

คนในบาง ต่างงุนงง และสงสัย
เหตุปัจจัย ที่คุยโว เหมือนโก้หรู
แต่ผลลัพธ์ ไม่เกิด ให้เชิดชู
ที่เป็นอยู่ เหมือนบาง โดนล้างแล้ว

เลือกจำ

ไม่ได้ลืม แต่ไม่ฝืน ฟื้นรำลึก
ความรู้สึก ใดแย่ แต่หนหลัง
คงแต่ความ งามดี อันมีพลัง
ยอมให้ฝัง ไปทั่ว เต็มหัวใจ

ประสบการณ์ ผ่านมามี ทั้งดีด้อย
เกิดร่องรอย บาดแผล แต่ทนไหว
เรื่องไม่ดี ที่พบพาน ปล่อยผ่านไป
เหลือเก็บไว้ ที่งดงาม ในความจำ

สาระจากกระแส

ได้ติดตาม หลายกระแส แค่พอรู้
เพียงได้ดู ได้เห็น เรื่องเป็นไฉน
กับในบาง เรื่องราว พอเข้าใจ
บางเรื่องไม่ จำเป็น เห็นดีตาม

บางเรื่องดี สร้างสรรค์ บ้างปั้นน้ำ
บ้างคิดคำ สำนวน กวนถ้อยถาม
บ้างอ่อยเหยื่อ กับคนผู้ ไม่รู้ความ
บ้างงดงาม ให้แง่คิด ปลุกจิตคน

ขอชื่นชม เรื่องดีดี ที่สร้างสรรค์
ถ้อยจำนรรจ์ ด้วยเจต มีเหตุผล
ชวนให้คิด ติดปัญญา มาแยบยล
ไม่ปลอมปน พิษภัย ในประเด็น

อ่านฟัง

เป็นคนที่ มีความรู้ ไม่สู้มาก
จึงเก็บปาก แต่อ่านฟัง สิ่งทั้งผอง
เมื่อความรู้ หลากหลาย เป็นก่ายกอง
จึงจำต้อง เลือกรู้บ้าง แค่บางกรณี

ไม่เคยคิด วางตัวตน เยี่ยงคนเก่ง
เป็นนักเลง คีย์บอร์ด หยอดแต้มสี
แต่ค้นคว้า หาข้อมูล เพิ่มพูนทวี
ให้สิ่งที่ ยังเคลือบแคลง ให้แจ้งจริง

ให้อภัยไม่คิดแค้น

ถ้าใจยัง ก่อเก็บ ความเจ็บแค้น
อัดอั้นแน่น ไม่ลด หรือหดหาย
ก็ก่อทุกข์ แก่ตน จนวันตาย
ทุกข์จะคลาย เมื่อใจ ไม่เก็บคิด

ไม่ต้องนับ วันเดือนปี ผ่านกี่รอบ
ไม่ต้องตอบ สนองแค้น แม้นเขาผิด
ตัดบ่วงกรรม นำผลดี เพื่อชีวิต
จะสุขจิต จากการให้ อภัยทาน

ฟ้าหม่นคนไม่เศร้า ?

ฟ้าจะมัวหม่นบ้างก็ช่างเถอะ
ถึงเลือนเลอะเมฆหมองไม่ผ่องใส
เพียงบางวันไม่ทันนานก็ผ่านไป
หม่นหมองไม่ยืนยาวในราวฟ้า

เหมือนชีวิตบางทีมีเศร้าหมอง
เมื่อทุกข์ครองเกินตนทนฟันฝ่า
ถ้าเข้มแข็งแรงใจกร้านผ่านเวลา
ถึงทุกข์มาก็ไม่นานทุกข์ผ่านพ้น

ใกล้ไกล

การทักทาย ถามไถ่ ในทุกข์สุข
เป็นการปลุก ใจชื่น ระรื่นหวาน
ความรู้สึก ลึกซึ้ง ถึงดวงมาน
สร้างสืบสาน เยื่อใย ไม่ละเลย

ดีกว่าอยู่ ด้วยกัน หันหลังให้
ถามอะไร ไม่ตอบ ชอบวางเฉย
เหมือนใกล้ตัว แต่หัวใจ ไม่คุ้นเคย
ทำเฉยเมย คงเพราะเบื่อ ไม่เหลือรัก

พิจารณาตน

จมูกชอบ ของหอม ดมดอมกลิ่น
หูชอบยิน เสียงเสนาะ ไพเราะหวาน
ตาชอบมอง ของสวยสะ งามตระการ
ปากชอบทาน อาหารดีที่น่ากิน

ลิ้นก็ชอบ โอชารส ปรากฎชัด
กายยังชอบ สัมผัส มนัสถวิล
ใจยังอยาก ตามตัณหา เป็นอาจิณ
ทั้งหมดทั้งสิ้น นี้เพราะเหตุ "กิเลส"คน

จิบกาแฟยามเช้า

จิบกาแฟ แลอะไร ที่ให้เห็น
รับลมเย็น ยามเช้า หนึ่งเป้าหมาย
สูดอากาศ บริสุทธิ์ จุดประกาย
ขยับขยาย ความคิด หลอมจิตใจ

บรรเจิดแจ่ม จรัสแรง ปรุงแต่งหลอม
โดยนบน้อม เนื้อธรรม นำมาไข
เห็นความจริง ที่เป็นจริง สิ่งเป็นไป
จิตสดใส สว่างสุข ทุกมุมมอง

ชีวิต : ร้อนก็เป็นเย็นก็ได้

กับทุกความเป็นไปในชีวิต
ได้รู้คิดปรับตัวตนอยู่ทนไหว
ทั้งทุกข์สุขร้อนเย็นที่เป็นไป
เก็บภายในใจจำกำหนดดู

ไม่มีใครไปชี้นำธรรมชาติ
ให้สามารถเปลี่ยนวิถีมีเป็นอยู่
กับโลกธรรมกรรมเวรให้เห็นรู้
ซึ่งทุกผู้คนต้องพบประสบกัน

รู้จักอยู่ร้อนก็เป็นเย็นก็ได้
ปรับตัวให้ดีท่ามความแปรผัน
ไม่ทุกข์ร้อนเมื่ออยู่อย่างรู้ทัน
ปล่อย"ช่างมัน"ไปบ้างในบางที

สวย ?

มองสิ่งสวย ด้วยใจ ยึดไตรลักษณ์
ก่อนประจักษ์ สิ่งงาม ตามที่เห็น
การเริ่มต้น ใบราก อาจยากเย็น
แล้วโตเป็น ดอกบาน ตระการตา

ได้สวยงาม สดใส ในช่วงหนึ่ง
ก่อนจะถึง วันเหี่ยวหด สวยลดค่า
เหมือนหนุ่มสาว จากสดใส สู่วัยชรา
เป็นธรรมดา เช่นอย่างนี้..แหละชีวิต

ความจริง ไม่จริง

หลายครั้งเก็บ ความรู้สึก ที่นึกคิด
ใช่ปกปิด แต่ไม่ควร รีบด่วนเสนอ
กับเรื่องราว ที่ยังส่อ ข้อมูลเบลอ
มิควรเผลอ เผยแพร่ กล่าวแก่ใคร

ให้ความจริง ถ้าไม่หมด เหมือนมดเท็จ
ดังวางเบ็ด ด้วยเหยื่อหลอก บอกเงื่อนไข
คนงับเหยื่อ เชื่อความเห็น ความเป็นไป
เพราะไม่ได้ ใช้ปัญญา พิจารณาตรอง

เรือ และ ชีวิต

ถ้าชีวิตเหมือนเรือลอยเหนือน้ำ
ก็ลอยลำเคว้งคว้างอย่างไร้ค่า
ลอยไปตามแรงน้ำซัดลมพัดพา
ไม่รู้ว่าจะจอดไหนในบั้นปลาย

จึงต้องมีนายท้ายไว้ขับเคลื่อน
ให้ลอยเลื่อนเร่งรุดสู่จุดหมาย
จะหันเหทิศทางไปตามใจนาย
ผู้ถือท้ายหมายเห็นให้เป็นไป

ชีวิตอย่าให้เหมือนเมื่อเรือลอยนิ่ง
ต้องรู้จริงจะเคลื่อนรุดยังจุดไหน
ใช้ปัญญามาส่องทางสว่างไกล
นำกายใจไปได้ทั่วด้วยตัวตน

ไม่ต้องมีคนถือท้ายมาพายถ่อ
ไม่ต้องรอจังหวะไปในแห่งหน
สู่จุดหมายปลายทางทุกย่างยล
บรรลุผลสมศักดิ์ศรีของชีวิต

หมายเหตุ : ภาพเรือนำมาจากอินเตอร์เน็ต ขอขอบคุณท่านเจ้าของภาพครับ

แต่งนอก แต่งใน

เพียงภายนอก ปรุงแต่ง แสร้งว่าสวย

จะฉาบฉวย จะตื้นลึก พอนึกเห็น

ด้วยเครื่องมือ คือปัจจัย แต่งให้เป็น

เหมือนแค่เข็น ให้ดูดี หนีความจริง

ถ้าปรุงแต่ง ภายใน ให้ใสสด

จะงามงด อ่องเอี่ยม ยอดเยี่ยมยิ่ง

ลดตัณหา ละกิเลส ทุกเหตุทิ้ง

จะเพริศพริ้ง งดงามแท้ แน่นอนนาน

ไม่หลงทาง

ปล่อยสายตา มองไป ให้ไกลกว้าง
เห็นทุกทาง ที่ย่างเท้า เพื่อก้าวผ่าน
ทางคดเคี้ยว ใช่ทางตัน แม้กันดาร
เมื่อใจหาญ จึงไม่หวั่น ภัยอันตราย

สติปัญญา นำมาใช้ ไม่ประมาท
ป้องกันพลาด ผิดทาง ห่างเป้าหมาย
หลบหลุมลวง ปวงกิเลส เหตุร้ายร้าย
ประคองกาย รักษาใจ ไม่หลงทาง

คนเกษียณงาน

กับท่านที่ เกษียณงาน ผ่านร้อนหนาว
ผ่านเรื่องราว มามาก และหลากหลาย
ประหนึ่งเป็น องค์ความรู้ อยู่มากมาย
คงความหมาย เหมาะกับวัย ถ้าไขความ

ดีกว่าแชร์ หรือคัดลอก มาบอกเพื่อน
ต้องให้เหมือน รู้คิดเอง อย่าเกรงขาม
กรองประสบการณ์ ความจริง สิ่งงดงาม
เผยแพร่ยาม จะบอกกล่าว เรื่องราวกัน

เที่ยว

หลงทาง หลงเที่ยว เทียวไป
ปล่อยใจ ปล่อยแก่ แลหา
ได้ยิน ได้มอง ต้องตา
เก็บมา เก็บใน ใจตน

รู้จด รู้จำ นำคิด
เพื่อจิต เพื่อกาย ให้ผล
ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ผ่อนปรน
เยี่ยงคน เยี่ยงผู้ อยู่นาน

แสงจันทร์ แสงใจ

ใต้แสงเดือนแรกแรมที่แจ่มฟ้า
ไม่แจ่มจ้าเหมือนในจิตใจสว่าง
แสงเดือนอาจมัวบ้างบางเส้นทาง
ใจกระจ่างพร่างพราวเห็นยาวไกล

ให้ชีวิตเดินทางอย่างเหมาะสม
ไม่ตกหล่มหลุมพรางเพราะย่างไถล
ต้องให้จิตซึ่งสว่างนำทางไป
ก็จะไม่หลงทิศผิดเส้นทาง

บันทึกเมื่อ วันอังคาร แรม ๑ ค่ำ เดือน ๑๐ ปีจอ

อดีตกับปัจจุบัน

เคยตกน้ำ ตกไฟ ทั้งไหลไหม้
รอดมาได้ ถึงป่านนี้ ดีนักหนา
พบผ่านทุกข์ จนเห็น เป็นธรรมดา
มีได้มา และเสียไป จนใจชิน

จึงทุกวัน หมั่นปรุงจิต ติดธรรมะ
ลดเลิกละ สิ่งควรลด เกือบหมดสิ้น
หมั่นมองสูง แต่ก็คิด อย่างติดดิน
ไม่หลงกลิ่น เสียงรูปรส ลาภยศใด

สบายใจ

ดูสดใส ด้วยแสง ช่วยแต่งแต้ม
หน้าตาดู ยิ้มแย้ม แจ่มสดใส
ยามเมื่อปลื้ม ลืมทุกข์ เป็นสุขใจ
เพราะห่างไกล สิ่งล่อ มาก่อกวน

ทั้งเย็นลม เย็นจิต เพราะคิดบวก
เหินห่างพวก เพื่อนก็ไกล ที่ในสวน
อยู่เงียบเงียบ แต่งดงาม ตามสมควร
ได้ทบทวน เนื้อหา สาระธรรม

ตะลิงปลิง ตลึงเปรี้ยว

ธรรมชาติ สร้างมาให้ ไม่ปรุงแต่ง
ไม่เสแสร้ง ยื่นช่อชู พอดูสวย
ผลิตผลดอก ออกเกลื่อน เหมือนร่ำรวย
งดงามด้วย สดสล้าง อย่างธรรมดา

เมื่อมองดู ด้วยสายตา ไม่น่าเปรี้ยว
เนื้อในเชียว เสียวฟัน อันบอกค่า
เหมือนคนไม่ บอกชั่วดี ที่หน้าตา
ที่บอกว่า เป็นอย่างไร  ก็ในตัว

เงียบๆ เรียบง่าย

เงียบๆ เรียบง่าย

อยู่เงียบเงียบ เรียบง่าย สบายจิต
ไม่ต้องคิด ไขว่คว้า ตามหาฝัน
ไม่ต้องตาม กระแสยุค ทุกสิ่งอัน
เพียงรู้ทัน รู้เท่า อย่างเข้าใจ

กับรูปรส กลิ่นเสียง สิ่งสัมผัส
แม้ไม่ตัด แต่ก็ปลง  เลิกหลงใหล
เพราะทุกสิ่ง ไม่คงที่ มีเปลี่ยนไป
ไม่มีอะไร ที่เที่ยงแท้ และแน่นอน

การกินกับโรคภัย

หลายโรค(ที่ไม่ใช่โรค)เกิดจากพฤติกรรมการกิน

เพราะการกิน ทำให้ ก่อหลายโรค
จึงบริโภค อย่างระวัง ไม่พลั้งเผลอ
ถึงอาหาร ทั้งหมด รสเลิศเลอ
คิดเสมอ ว่ากินก็ เพียงพอควร

ของมันมัน เค็มหวาน ผ่านปลายลิ้น
ที่เรากิน ประโยชน์ดี มีบางส่วน
อาจขาดเกิน กินไป แบบใคร่ครวญ
ถ้ารีบด่วน  กินไม่ยั้ง สั่งสมภัย

อยู่แบบธรรมดา

ยังยินดี กับสายลม พัดพรมผ่าน
ยังชื่นบาน กับไม้ที่ มีใบเขียว
ยังชุ่มฉ่ำ กับลำธาร ผ่านคดเคี้ยว
ยังข้องเกี่ยว ธรรมชาติ สะอาดตา

อยู่ท่ามกลาง สิ่งธรรมดา ก็ผาสุก
ได้ปลอบปลุก กายจิตชื่น รื่นหรรษา
ไม่มีกรอบ ครอบกั้นคอก บอกอาณา
อิสระสุข อย่างธรรมดา ที่น่าเป็น

ก็ดีแล้ว

ได้มาถึง ณ จุดนี้ก็ดีแล้ว
อยู่กลางแถวธรรมดาแต่ผ่าเผย
ประสาคนบ้านนอกที่งอกเงย
ที่ก้าวเลยล่วงสมัยถึงวัยนี้

ได้รู้รสตัณหาบรรดากิเลส
ได้รู้เหตุรู้ปัจจัยในวิถี
รู้บาปบุญคุณงามรู้ความดี
รู้จักหนีหลีกอบายรายรอบตน

ได้สร้างสมกุศลกรรมยึดธรรมะ
ได้ลดละจากกิเลสเหตุอกุศล
ได้พานพบสงบสว่างกลางกมล
ได้รับผลจากเหตุทุกเจตนา

เปิดหูเปิดตา

ดึงภาพเก่าเอามาดูได้รู้เห็น
เพราะภาพเป็นสื่อยามนึกความหลัง
มีโอกาสเดินทางเป็นบางครั้ง
ดีกว่านั่งนอนหาวคราวสูงวัย

มิใช่เพื่อพ้นทุกข์สนุกสนาน
แต่เพื่อการเปิดตาหูสู่สมัย
ให้ความคิดงอกงามตามปัจจัย
เก็บความนัยที่พบเป็นประสบการณ์

ทำดีไม่ต้องกลัวอะไร

บนเส้นทาง บางที มีหมาเห่า
จะอย่างไร คนเรา ไม่เห่าหมา
ไม่บังควร รวนเร เสียเวลา
ยังต้องฝ่า อุปสรรค ที่ดักรอ

ถึงคนคอย ชักใบ ให้เรือเสีย
ถึงโดนเหี้ย ดักทาง ที่ถางถ่อ
ถึงมีหนาม เหน็บไหน่ อย่าได้ท้อ
ทำเพื่อก่อ มิคิดชั่ว กลัวอะไร!

วาจาบอกใจ

ถึงปากมี แต่มิใช่ ไว้พูดพล่อย
การกล่าวถ้อย ดีไม่ดี ย่อมมีผล
อย่าให้ปาก เอ่ยขาน ประจานตน
ว่าเป็นคน เยี่ยงไร ในเนื้อแท้

วาจาจาก ความคิด ซึ่งติดลบ
ที่ปรารภ ทุกคำ เหมือนย้ำแผล
บอกสิ่งอัน เน่าร้าย ในดวงแด
เหมือนตีแผ่ หัวใจ ให้เพื่อนรู้

ยังฝักใฝ่ในเนื้อหาสาระธรรม

ต่างเวลา ต่างมุม คนหนุ่มน้อย
เหี่ยวย่นย้อย ไปบ้าง ช่างมันหนอ
เพราะเวลา ที่พาวัย ไม่หยุดรอ
ยังไม่ท้อ หรือหน่าย เรื่องหายใจ

ยังคงตรึก ฝึกสมอง กรองความคิด
ยังปรุงจิต สงบสว่าง กระจ่างใส
ยังป้องปัด สิ่งเลวร้าย ให้ห่างไกล
ยังฝักใฝ่ ในเนื้อหา สาระธรรม.

สังขารแก่ขึ้นอีกปี

วันเกิดมีครั้งเดียวในชีวิต ถัดจากนั้นเป็นวันแก่
แก่ขึ้นทุกขณะ แก่ขึ้นทุกวัน แก่ขึ้นทุกเดือน แก่ขึ้นทุกปี

เป็นเพียงแค่ ปุถุชน บนโลกนี้
ครองวิถี ที่สันโดษ ไม่โลดโผน
ประสบการณ์ ผ่านโลก ไม่โชกโชน
เพียงแต่โหน กระแสบ้าง  กับบางวัย

ได้รู้เย็น รู้ร้อนหนาว ที่ก้าวผ่าน
กร้าวแกร่งกร้าน ตามเวลา อายุขัย
มีบทเรียน หลายอย่าง ต่างความนัย
เป็นปัจจัย ให้จำจด กำหนดรู้

ไม่อยากเด่น แต่อยากดี ที่เนื้อแท้
ไม่หวังแค่ เพียงปรากฏ ภาพพจน์หรู
ไม่ต้องให้ ใครนิยม ชื่นชมชู
การเป็นอยู่  แค่ธรรมดา ประสาตน

หกรอบปี นักษัตร ยืนหยัดถึง
เป็นช่วงซึ่ง เพิ่มวัย ให้อีกหน
เจ็ดสิบสอง ปีกาล ได้ผ่านพ้น
ส่อส่งผล เพิ่มวัยให้ อยู่ได้นาน

ขอขอบคุณ วันเวลา บอกอายุ
ว่าล่วงลุ มาถึงไหน ในสังขาร
เกิดแล้วแก่ เพิ่มวัย ไปตามกาล
อาจเพิ่มผ่าน เวลาไป ถึงวัยชรา

พึงพอใจ ในสิ่งที่ มี เป็น อยู่
การก้าวสู่ ปัจจุบัน ใช่ปัญหา
กรอบชีวิต จัดวาง อย่างธรรมดา
แต่ควรค่า กับนิยาม ความเป็นคน

มองให้มากกว่าที่ตาเห็น

ทอดสายตา มองไป ไกลกว่าเห็น
ทุกสิ่งเป็น ไตรลักษณ์ แน่นักหนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ใช้ปัญญา มองซึ้ง ถึงเนื้อใน

เห็นสรรพสิ่ง ทั้งหลาย ไม่เที่ยงแท้
เห็นมีแต่ กองทุกข์ สนุกไฉน
เห็นเกิดดับ สลับกัน เช่นนั้นไป
เห็นเปลวไฟ ที่พร้อมสุม รุมใจคน

เมื่อมองดู อย่างรู้ทัน ไม่หวั่นจิต
ได้รู้คิด ตามวิถี มีเหตุผล
รู้หาเหตุ ปัจจัยผ่อน ความร้อนรน
ไม่หลงตน ตามตาส่อง มองบางมุม

เทียมหรือแท้

เมื่อกายจิต แกร่งกล้า ฝ่าลมคลื่น
ไม่ต้องฝืน กลืนเก็บ ความเหน็บหนาว
ทอดสายตา มองไป ให้ไกลยาว
รับเรื่องราว ที่ควรเห็น อย่างเป็นจริง

ให้หูฟัง บางสำเนียง บางเสียงผ่าน
รู้กรองการณ์ เนื้อใน ให้ทุกสิ่ง
ที่ได้กลิ่น  ก็ห้ามใจ อย่าไหวอิง
รู้กรองทิ้ง บางกลิ่น ให้สิ้นไป

ที่รับรส พิจารณาดู เพียงรู้รส
รู้กำหนด เพราะปรุงแต่ง สำแดงไฉน
ที่เป็นรูป รู้โครงสร้าง เป็นอย่างไร
มิปล่อยใจ หลงรูปนอก อาจหลอกตา

ทุกสัมผัส มนัสหมาย รู้ให้แจ้ง
รู้สิ่งแฝง แปลงปลอมใด ในเนื้อหา
ป้องกันการ รู้ผิดผิด ปิดปัญญา
จะพลอยพา สาระเพี้ยน เปลี่ยนเนื้อความ

ไม่รู้จริง จึงปากไม่ ไขความขยาย
ไม่มักง่าย ทำรู้ดี แต่ผลีผลาม
ควรเลือกสิ่ง ที่เผยแพร่ มีแง่งาม
เป็นเรื่องจริง ที่จริงตาม ความเป็นจริง

ไม่เติมทุกข์ให้กัน

ต่างคนต่าง หอบสังขาร ผ่านกองทุกข์
แม้ต่างยุค ต่างสมัย ตามวัยผ่าน
ที่ว่ายเวียน กรรมก่อ ต่อเนื่องนาน
เหมือนดักดาน ในกองกรรม จนจำเจ

อย่าก่อกรรม ทำเข็ญ เป็นเรื่องสนุก
อย่ายื่นสุข แฝงทุกข์ให้ ใครไขว้เขว
อย่ามอบเย็น แต่ร้อนใน ให้ใครเซ
อย่าแสร้งเส ทำดีเช่น ไม่เป็นจริง

แต่ละคน แบกทุกข์อย่าง ต่างบริบท
อาจปรากฏ บางบทตอน ทุกข์ร้อนยิ่ง
จึงไม่ควร เติมทุกข์ใด แก่ใครพิง
อย่าสร้างสิ่ง ซึ่งเลวร้าย ให้แก่กัน

กิน กาม เกียรติ

กินเพื่อคลาย หายอยาก ไม่มากเรื่อง
พอปลดเปลื้อง หิวโหย โดยเงื่อนไข
เพื่อกายแกร่ง มีแรงก่อ งานต่อไป
กินอะไร ก่อประโยชน์ โภชนาการ

กามกินเกียรติ ที่หลายคน ดิ้นรนหา
มุ่งไขว่คว้า กันมากมาย หลายสถาน
ให้เรื่องกิน กินเพื่อผล อยู่ทนทาน
เกียรติกามกร้าน ก่อสุข? แท้ทุกข์ทวี

ดูแลกายบ้าง

เมื่อมีนัด ก็เต็มใจ ไปตามนัด
ไม่คิดผัด ผ่อนเวลา การหาหมอ
เพราะเวลา พาวัย ไม่หยุดรอ
สังขารส่อ เสื่อมถอย ต้องคอยระวัง

จำต้องตรวจ รักษา เยียวยาบ้าง
ซ่อมเสริมสร้าง ส่วนสึกหรอ ตามหมอสั่ง
ได้สร้างดี หนีบาป ตราบกายยัง
แต่ไม่หวัง จะอยู่ยืน ฝืนความจริง

ร้อน เย็น

ยามร้อนกาย ให้ใจสงบ สยบร้อน
จะช่วยผ่อน ช่วยคลาย ได้หลายสถาน
ถ้าร้อนใจ ไฟราคะ เผาระราน
ตัณหาพล่าน กิเลสรุก ยิ่งทุกข์ทวี

คนธรรมดา ตัดไม่ได้ เพียงให้ลด
แม้ไม่หมด กองกิเลส เหตุหมองศรี
ให้อยู่เหนือ ตัณหาบ้าง แม้บางที
ก็ยังดี ที่ได้พบ สงบเย็น

มองไกล มองใกล้

เอาตากวาด วาดฟ้า เข้ามาใกล้
เอาตาไล้ โลมลูบ ฟ้าซูบหมอง
เอาตาปัด หมอกหม่น ปนละออง
เอาตาจ้อง เหนือฟ้า สบตาดาว

ทอดสายตา มองไป จนไกลลิบ
ดาวกระพริบ ทักฝาก จากห้วงหาว
ยิ่งมองไป ยิ่งคล้าย นิยายยาว
ผูกเรื่องราว ทั้งหมด ไว้จดจำ

จากมองดาว มองฟ้า มามองจิต
มองความคิด ตัวตนบ้าง ช่างน่าขำ
กลับไม่เห็น แจ้งกระจ่าง อย่างลึกล้ำ
ที่ตนทำ ที่ตนเป็น ไม่เห็นจริง

คิด รู้

คิดให้ดี ให้มีค่า กว่าเคยคิด
ตรองพินิจ ให้ลึก กว่านึกฝัน
ทำให้ดี ทุกทุกเมื่อ เหนือทุกวัน
ให้รู้ทัน กิเลสตน คอยดลใจ

ใช้สติ ใช้ปัญญา มากกว่าเก่า
รู้ทันเท่า โลกมายา กว่าครั้งไหน
รู้กว่าเดิม ในสิ่งที่ มีเปลี่ยนไป
รู้นอกใน ใจตนเอง ให้เจ๋งจริง

เขาคือใคร

การอ้างอิงข้อมูล
ส่วนหนึ่งมักอ้างกันว่า "เขาว่า"
เขานั้น..เขาคือใคร ไม่ทราบ

บางครั้งต้อง มองดู ให้รู้เห็น
ตามประเด็น ที่ก่อ ข้อสงสัย
ก็แค่เพียง ได้รู้ถึง ซึ่งความนัย
รู้ปัจจัย รู้นิยาม ความจริงแท้

ได้ฟังแต่ "เขาว่า" มาหลากหลาย
หลงงมงาย ตามเขา เป่ากระแส
ที่"เขาว่า" โจษจัน ให้ผ้นแปร
ไม่รู้แน่ ว่าเรื่องจริง หรืออิง"ลือ"

ละ

 ไม่ได้หยุด หายใจ ทิ้งไปเปล่า
ไม่ได้เอา ตาจรด กำหนดหมาย
ไม่ได้มุ่ง ฟังสำเนียง เสียงรอบกาย
ไม่ได้ดม กลิ่นอาย ทั้งหลายใด

เพียงแต่เอา ใจจด กำหนดรู้
เพียงแต่ดู แง่ร้ายดี ที่เคลื่อนไหว
เพียงแต่ยิน ในนิยาม ความเป็นไป
เพียงแต่สูด กลิ่นไอ แห่งความจริง

ไม่ให้เกิด กำหนัด จากผัสสะ
ให้รู้ละ ปล่อยวางได้ กับหลายสิ่ง
ไม่ยึดครอง ผองสิ่งจะ ควรละทิ้ง
จนจิตนิ่ง สงบเย็น อยู่เป็นนิจ

กาย ใจ

หน้าตาย่อม เปลี่ยนไป เมื่อวัยเพิ่ม
ถูกแต่งเติม รอยย่น ปนความเหี่ยว
ล้วนเป็นไป ไม่อาจหา สิ่งยาเยียว
แต่สิ่งเดียว ที่ควรค่า รักษาใจ

รักษาให้ บริสุทธิ์ งามผุดผ่อง
คอยประคอง  จิตมั่น ไม่หวั่นไหว
ให้ผ่านพ้น สิ่งร้าย ทั้งหลายไป
เพี่ยงมั่นใน ความดี ที่แท้จริง

ถ่วง

ใช้สติ เป็นตัวถ่วง หน่วงเหนี่ยวจิต
ยั้งความคิด ตรองไว้ มิให้เผลอ
ก้าวหลงเพลิน เดินตาม ความฟุ้งเฟ้อ
เพื่อบำเรอ สนองอยาก อย่างมากมาย

ความต้องการ ของกายนี้ มีไม่มาก
จิตต่างหาก อยากได้มี ที่หลากหลาย
สติครอง จิตผ่องใส ไม่งมงาย
ก็จะคลาย ความอยาก ที่มากล้น

วัด

ความลึกของทะเลคะเนได้
ตึกสูงใหญ่คนทำสร้างกำหนด
ภูเขาสูงหรือเตี้ยต่ำตามปรากฏ
ทางเคี้ยวคดย่อมเห็นได้เด่นชัด

แต่ความคิดของมนุษย์สุดจะหยั่ง
ตื้นลึกดังเยี่ยงไรเห็นไม่ถนัด
จิตสูงต่ำทรามผ่องยากกรองคัด
ไม่อาจวัดได้จำเพาะเพราะแค่มอง

เดินดี แต่ ผิดทาง

ทุกก้าวย่าง ดูสง่า ท่าทีสวย
ก้าวเดินด้วย พลังที่ มีล้นหลาย
มุ่งหน้าโดย ไม่หวั่น อันตราย
สู่จุดหมาย ปลายทาง ที่วางไว้

แต่ทว่า ยิ่งเดินไป ยิ่งไกลห่าง
เพราะผิดทาง หลงทิศ ผิดเงื่อนไข
มัวก้าวเพลิน เดินพลาด ประมาทไป
ถึงเดินได้ สวยสวย ก็ป่วยการ

ละ วาง ว่าง

จะปล่อยจิต ละวาง ให้ว่างเปล่า
ให้กายเบา ลดภาระ การสะสม
ที่รู้เห็น ไม่นำพา เป็นอารมณ์
สลายปม ก่อกิเลส ทุกเหตุการณ์

แต่ก็มี อุปสรรค คอยดักขวาง
ให้หลงทาง บางคราว ที่ก้าวผ่าน
ให้ลืมตัว เหมือนตน ผจญมาร
มัวติดด่าน แค่เพียง เสียงกลิ่นรส

เพราะจิตยัง อ่อนแอ แพ้ผัสสะ
ปล่อยวางละ อย่างไร ละไม่หมด
จึงละได้ ในสิ่งซึ่ง พึงละลด
ตามบริบท ปุถุชน คนธรรมดา

หากจิตกล้า ปล่อยวาง ได้อย่างแท้
ย่อมไม่แพ้ ต่อเหตุอัน เป็นปัญหา
ทุกสิ่งยั่ว ยวนเย้า ก้าวพ้นมา
พิสูจน์ว่า ได้ละวาง อย่างแท้จริง

เงียบเงียบ หายหาย

อยู่เงียบเงียบแต่ใคร่หายไปบ้าง
เพื่ออยู่อย่างสุขสงบสบสมถะ
ปรุงแต่งใจให้ว่างได้วางละ
ลดราคะลดตัณหาบรรดามี

เพราะมัวมองสิ่งปรากฏไม่ลดอยาก
เห็นแล้วยากจะตัดใจให้ถอยหนี
เผลอหลงใหลไปบ้างเป็นบางที
หลายสิ่งดีแต่ปนร้ายอยู่ภายใน

อาจติดตามความเป็นไปในบางสื่อ
แต่ไม่ถือหรือยึดมั่นให้หวั่นไหว
ครองสติคอยปรามคอยถามใจ
จริงแท้ไหมหรือจริงแบบสิ่งลวง

สงบเงียบเรียบง่ายสบายจิต
ก่อความคิดกับธรรมนำใจหน่วง
เพื่อรู้เห็นสิ่งเป็นไปในทั้งปวง
ให้ทุกห้วงเป็นวิถีความดีงาม

หลีกหลายอย่างที่ยุ่งกับปรุงแต่ง
เพราะแค่แปลงให้ดูเด่นเห็นอร่าม
แต่เนื้อในไม่ชัดว่าพัฒนาตาม
จึงเก็บความคิดไว้ให้แค่มอง

ไปวัด

จะวัดจีน วัดไทย ก็ไปวัด
หมายเป่าปัด ป้องเหตุ กิเลสหนา
แต่วัดไม่ ได้ช่วย ด้วยสักครา
เพราะตัณหา นั้นติด ในจิตคน

เมื่อทำบุญ ก็ยัง หวังบุญช่วย
เอื้ออำนวย ให้โชคดี มีลาภผล
ขอพรพระ อาจารย์ บันดาลดล
ให้สุขล้น สุขเหลือ ไม่เผื่อใคร

หากไปวัด ตัดใจ ไกลกิเลส
ก็เป็นเหตุ บุญปรากฏ  ให้สดใส
กิเลสลด หมดหาย สบายใจ
เลิกอยากได้ เป็น อยู่ มี ที่เกินควร

ปากมี ไม่ดีแต่พูด

เป็นเพียงคน ธรรมดา ปัญญาน้อย
จึงไม่ปล่อย ถ้อยวิพากษ์ อันหลากหลาย
ทั้งเรื่องงาน เรื่องการเมือง เรื่องเป็นตาย
เพราะพูดง่าย กว่าการมี หน้าที่ทำ

มิปล่อยให้ อารมณ์เรา เขย่าปาก
เขาทำยาก เราพูดง่าย เพียงได้พร่ำ
รู้ไม่จริง ไม่อวดรู้ สู้เก็บคำ
ไม่ตอกย้ำ ทำลายขวัญ คนสรรค์งาน

มองด้วยตา ดูด้วยใจ

เมื่อสายตา ไม่มองแต่ ในแง่สวย
แต่มองด้วย จิตว่าง ทุกอย่างเห็น
จนเห็นจริง จะแจ้ง แห่งประเด็น
เนื้อแท้เป็น เช่นไฉน อย่างไรกัน

อาจเห็นสิ่ง ที่ปลอม ย้อมสีแสง
สิ่งเติมแต่ง ให้ดูดี ด้วยสีสัน
เห็นถ้อยคำ โฆษณา สารพัน
ที่ยืนยัน เยี่ยงของดี มีมากมาย

ถ้าหลงใหล ใจจม สิ่งสมมุติ
ใจก็จุด ประกายฮึด ยึดมั่นหมาย
มุ่งใฝ่หา คว้าครอง ของนอกกาย
จนหลากหลาย ล้นหลาม ตามใจตน

ถ้ามองดู อย่างรู้ทัน ถึงขั้นแท้
ทุกครั้งแล แค่ใจเห็น ก็เป็นผล
พินิจตรอง มองนาน แล้วผ่านพ้น
ไม่ดิ้นรน ไขว่คว้า เอามาครอง

นมขาวขาว

อายุมาก จัดอยู่ใน วัยถดถอย
ต้องหมั่นคอย ดูแลตน วนไปหนอ
อาหารเสริม เติมกายใจ เติมให้พอ
จะได้ต่อ เวลาให้ อยู่ได้นาน

นมขาวขาว จึงมีบ้าง ระหว่างมื้อ
แต่มันคือ นมผู้ใหญ่ เลยวัยหวาน
สำหรับคน ในเลือดที่ มีน้ำตาล
เกินต้องการ ให้พอดี ที่ควรเป็น