เดินดี แต่ ผิดทาง

ทุกก้าวย่าง ดูสง่า ท่าทีสวย
ก้าวเดินด้วย พลังที่ มีล้นหลาย
มุ่งหน้าโดย ไม่หวั่น อันตราย
สู่จุดหมาย ปลายทาง ที่วางไว้

แต่ทว่า ยิ่งเดินไป ยิ่งไกลห่าง
เพราะผิดทาง หลงทิศ ผิดเงื่อนไข
มัวก้าวเพลิน เดินพลาด ประมาทไป
ถึงเดินได้ สวยสวย ก็ป่วยการ

ละ วาง ว่าง

จะปล่อยจิต ละวาง ให้ว่างเปล่า
ให้กายเบา ลดภาระ การสะสม
ที่รู้เห็น ไม่นำพา เป็นอารมณ์
สลายปม ก่อกิเลส ทุกเหตุการณ์

แต่ก็มี อุปสรรค คอยดักขวาง
ให้หลงทาง บางคราว ที่ก้าวผ่าน
ให้ลืมตัว เหมือนตน ผจญมาร
มัวติดด่าน แค่เพียง เสียงกลิ่นรส

เพราะจิตยัง อ่อนแอ แพ้ผัสสะ
ปล่อยวางละ อย่างไร ละไม่หมด
จึงละได้ ในสิ่งซึ่ง พึงละลด
ตามบริบท ปุถุชน คนธรรมดา

หากจิตกล้า ปล่อยวาง ได้อย่างแท้
ย่อมไม่แพ้ ต่อเหตุอัน เป็นปัญหา
ทุกสิ่งยั่ว ยวนเย้า ก้าวพ้นมา
พิสูจน์ว่า ได้ละวาง อย่างแท้จริง

เงียบเงียบ หายหาย

อยู่เงียบเงียบแต่ใคร่หายไปบ้าง
เพื่ออยู่อย่างสุขสงบสบสมถะ
ปรุงแต่งใจให้ว่างได้วางละ
ลดราคะลดตัณหาบรรดามี

เพราะมัวมองสิ่งปรากฏไม่ลดอยาก
เห็นแล้วยากจะตัดใจให้ถอยหนี
เผลอหลงใหลไปบ้างเป็นบางที
หลายสิ่งดีแต่ปนร้ายอยู่ภายใน

อาจติดตามความเป็นไปในบางสื่อ
แต่ไม่ถือหรือยึดมั่นให้หวั่นไหว
ครองสติคอยปรามคอยถามใจ
จริงแท้ไหมหรือจริงแบบสิ่งลวง

สงบเงียบเรียบง่ายสบายจิต
ก่อความคิดกับธรรมนำใจหน่วง
เพื่อรู้เห็นสิ่งเป็นไปในทั้งปวง
ให้ทุกห้วงเป็นวิถีความดีงาม

หลีกหลายอย่างที่ยุ่งกับปรุงแต่ง
เพราะแค่แปลงให้ดูเด่นเห็นอร่าม
แต่เนื้อในไม่ชัดว่าพัฒนาตาม
จึงเก็บความคิดไว้ให้แค่มอง

ไปวัด

จะวัดจีน วัดไทย ก็ไปวัด
หมายเป่าปัด ป้องเหตุ กิเลสหนา
แต่วัดไม่ ได้ช่วย ด้วยสักครา
เพราะตัณหา นั้นติด ในจิตคน

เมื่อทำบุญ ก็ยัง หวังบุญช่วย
เอื้ออำนวย ให้โชคดี มีลาภผล
ขอพรพระ อาจารย์ บันดาลดล
ให้สุขล้น สุขเหลือ ไม่เผื่อใคร

หากไปวัด ตัดใจ ไกลกิเลส
ก็เป็นเหตุ บุญปรากฏ  ให้สดใส
กิเลสลด หมดหาย สบายใจ
เลิกอยากได้ เป็น อยู่ มี ที่เกินควร

ปากมี ไม่ดีแต่พูด

เป็นเพียงคน ธรรมดา ปัญญาน้อย
จึงไม่ปล่อย ถ้อยวิพากษ์ อันหลากหลาย
ทั้งเรื่องงาน เรื่องการเมือง เรื่องเป็นตาย
เพราะพูดง่าย กว่าการมี หน้าที่ทำ

มิปล่อยให้ อารมณ์เรา เขย่าปาก
เขาทำยาก เราพูดง่าย เพียงได้พร่ำ
รู้ไม่จริง ไม่อวดรู้ สู้เก็บคำ
ไม่ตอกย้ำ ทำลายขวัญ คนสรรค์งาน