เจ็บ ไม่เจ็บ

จะไม่โทษ ที่หัวใจ ไม่คิดเจ็บ 

โดนหนามเหน็บ กี่หน ก็ทนไหว 

เพียงแต่ดู เพื่อรู้ทัน มันเป็นไป 

แล้วปรับใจ ให้แกร่ง แข็งแรงทวี 

 ได้รู้ความ จริงแท้ แต่ละหนาม 

จะถ่อยทราม งามหรือไม่ ในวิถี 

บางส่วนให้ ประโยชน์ บ้างโทษมี 

หาส่วนดี จากสิ่งส่อ ก่ออันตราย 

จำทุกความ เป็นไป หนามไหนเหน็บ 

แต่กลืนเก็บ อาการทน จนแผลหาย 

เพียงแต่ปล่อย รอยแผล เป็นแค่กาย 

อย่าคิดหมาย คอยเหน็บ จนเจ็บใจ

 

เงียบแต่ไม่หาย แค่อยากเห็น

ถึงเงียบเงียบ ห่างห่าง ใช่ร้างหาย
เพียงเก็บกาย ปล่อยใจดู รู้ปัญหา
กับเหตุการณ์ ที่รู้เห็น เป็นธรรมดา
มิใช่ว่า ต้องเห็นงาม หรือตามแย้ง

 เห็นสรรพสิ่ง ผันแปร ไม่แท้เที่ยง
เรื่องร้อยเรียง ยังมีเลศ เหตุผลแฝง
ทั้งทุกข์สุข สนุกซ่อน ความร้อนแรง
สิ่งปลอมแปลง ยังปนเจือ ที่เนื้อใน

มีปรุงเหตุ หาจังหวะ สร้างกระแส
เปิดมุมแง่ เพื่อบิดเบือน วางเงื่อนไข
เสี้ยมสิ่งแสร้ง ก่อแรงผลัก ชักนำไป
เหมือนชักใบ ให้เรือแตก ล่มแหลกลาญ

จึงเขียนถ้อย ร้อยเรียง แทนเสียงกล่าว
สื่อเรื่องราว สาวความคิด ลิขิตขาน
ไม่พร่ำเพลิน เยิ่นเย้อ ทะเยอทะยาน
หรือคิดราน เหยียดหยัน ข่มขวัญใคร 

อยากเห็นความ แตกต่าง แต่สร้างเสริม
ช่วยกันเติม เพิ่มส่วนพร่อง อย่างผ่องใส
เลิกเล่นเลศ ลดแรงร้อน ดับฟอนไฟ
หลอมรวมใจ ให้เป็นหนึ่ง ที่พึงเป็น