ถึงป่านนี้

ถึงป่านนี้ มีอะไร ก็ไม่ห่วง
ถึงป่านนี้ รู้ว่าล่วง ลุจุดไหน
ถึงป่านนี้ ไม่มุ่งคว้า หาสิ่งใด
ถึงป่านนี้  แค่ครองใจ เว้นวุ่นวาย

ถึงป่านนี้ หวังแต่พบ สงบสุข
ถึงป่านนี้ อบายมุข ก็ห่างหาย
ถึงป่านนี้ เรื่องไหนไหน ไม่เสียดาย
ถึงป่านนี้ ไม่นานสลาย ดับหายไป

อยาก

เมื่อยังหิว ยังหา ยังคว้าไขว่
เมื่อหัวใจ ไม่รู้จัก การพักฝัน
ต้องดิ้นรน ด้นรุก ทุกสิ่งอัน
กว่าถึงวัน ร่วงลับ ถมทับดิน

อาหารกาย กินกัน นั้นไม่มาก
แต่ยังอยาก อาหารใจ ไม่สุดสิ้น
สนองอยาก ไปตาม เกียรติกามกิน
จึงต้องดิ้น หากันไป ไม่เคยพอ

คนเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน

แต่ละคน ต่างวิถี ของชีวิต
ก็ย่อมคิด ย่อมดำริ ต่างวิถี
ต่างภูมิรู้ ต่างภูมิธรรม นำชีวี
จึงต่างมี ทางชีวิต ผิดกันไป

ที่คิดต่าง ก็ใช่ผิด ที่คิดต่าง
เดินในทาง ที่ตนคิด ผิดไฉน
เมื่อไม่ทำ สิ่งย่ำแย่ แก่ผู้ใด
เป็นเช่นไร ก็เป็น ตามเห็นควร

พิจารณาตน

กับร่องรอย เหี่ยวย่น บนใบหน้า
ใช่ตีนนก ตีนกา มาแต่ไหน
แต่คือรอย แห่งนิยาม ความเป็นไป
ที่บอกวัย บอกเวลา เกิดมานาน

ฝ่าแดดฝน ลมไล้ หลายร้อนหนาว
ทั้งหลากหลาย เรื่องราว ที่ก้าวผ่าน
ฝ่าดีร้าย หลายหน อย่างทนทาน
ทำให้กร้าน แกร่งใน หัวใจตน.