เมื่อหัวใจ ไม่รู้จัก การพักฝัน
ต้องดิ้นรน ด้นรุก ทุกสิ่งอัน
กว่าถึงวัน ร่วงลับ ถมทับดิน
อาหารกาย กินกัน นั้นไม่มาก
แต่ยังอยาก อาหารใจ ไม่สุดสิ้น
สนองอยาก ไปตาม เกียรติกามกิน
จึงต้องดิ้น หากันไป ไม่เคยพอ
เป็นบล็อกสำหรับบันทึกและเผยแพร่บทร้อยกรอง และการนำเสนอสาระต่างๆที่ไม่ซีเรียสในเชิงวิชาการ เพื่อให้เป็นบล็อกอารมณ์ดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น