คนต่างกันแต่ไม่ต่างกัน

คนทุกคน มีหน้าที่ ของชีวิต
มีหลักคิด มีแผนอัน ตนมั่นหมาย
มีแนวทาง ตามภาระ แต่ละราย
ซึ่งหลากหลาย วิถีทาง ซึ่งต่างกัน

ความแตกต่าง ร่างกายจิต จริตลึก
ความคิดนึก ดีงาม ต่างตามฝัน
ต่างภูมิรู้ ต่างภูมิธรรม ก็สำคัญ
ต่างช่วงชั้น แห่งวิถี ของชีวิต

คนต่างกัน แต่ค่าคน คงคุณค่า
เพิ่มพัฒนา ได้มากมาย ภายในจิต
ให้สะอาด สงบสว่าง..ทุกทางคิด
และกอบกิจ เกื้อสังคม สมนาม"คน"

อ่าน

 

อ่านทั้งคำ อ่านทั้งความ นิยามถ้อย

อ่านวรรคน้อย สั้นยาวเพื่อ เก็บเนื้อหา

อ่านแนวคิด ผู้ประพันธ์ สรรค์สร้างมา

อ่านเจตนา จิตจำนง ประสงค์ใด

ไม่อ่านแค่ อักษร ภาพ แบบฉาบฉวย

แต่อ่านด้วย วิจักษณ์ เป็นหลักใหญ่

สติปัญญา มาตริตรอง กรองเนื้อใน

จนเข้าใจ ประจักษ์แจ้ง แห่งถ้อยความ

พิจารณาตน

กับทุกคืน ตื่นนอน ก่อนย่ำรุ่ง
มองสิ่งปรุง แต่งของ กองสังขาร
เคยเต่งตึง เมื่อก่อน กลับหย่อนยาน
อีกไม่นาน ก็เหี่ยวย่น ผลแห่งวัย

ไม่มีแอพฯ ขนานยา มาเสริมแต่ง
ให้เปลี่ยนแปลง ปรับค่า อายุขัย
ไม่อาจฝืน ขืนขัด เหตุปัจจัย
ซึ่งบอกนัย ความชรา จะมาเยือน

ความเหมาะควรในการเขียนหรือพูด

ไม่ควรพูด ในสิ่งซึ่ง ไม่พึงพูด
ไม่ควรปูด ในสิ่งซึ่ง ไม่พึงเผย
ไม่อวดรู้ เรื่องราวใด ไม่คุ้นเคย
ไม่อ้างเอ่ย อวดจน เกินตนรู้

ต้องรู้คน รู้เวลา รู้สถานะ
รู้จังหวะ จะขานคำ ใดฉ่ำหรู
ก่อนจะปล่อย ถ้อยหลั่ง อย่างพรั่งพรู
ก็ควรรู้ คำดีงาม ความเหมาะควร

กรองความคิด

ทุกครั้งคิด ก็ต้อง กรองความคิด
ถูกหรือผิด พิจารณา หาเหตุผล
แยกส่วนดี มิให้ ส่วนร้ายปน
ให้อยู่บน พื้นฐาน คิดการดี

ถ้าเอาส่วน เชิงอัตตา สู่สาธารณะ
ความคิดจะ ไม่ผ่าน การขัดสี
เพราะอาจปน ทั้งดีด้อย ในถ้อยที
จึงควรที่ เกลาแก้ ก่อนแพร่ความ

บอกกล่าว

ไม่ได้มุ่ง เขียนกลอน สอนใครนะ
เพียงแค่จะ ให้ข้อคิด วินิจฉัย
กับถ้อยคำ ความเห็น เป็นนัยนัย
คือปัจจัย สรรถ้อย มาร้อยเรียง

ยังไม่มี วรรคทอง ของผู้เขียน
เนื้อไม่เนียน เหมือนกวี มีชื่อเสียง
ยึดแบบบ้าง ไม่ยึดบ้าง แต่ข้างเคียง
อาจเน้นเพียง รสความ ตามข้อคิด

จึงบอกกล่าว ในเรื่อง แห่งเบื้องหลัง
เพียงมุ่งหวัง ให้คิดเป็น เห็นถูกผิด
ไม่หลงใหล ในวังวน บนขยะพิษ
ทุกดวงจิต ได้แจ่มสวย ด้วยปัญญา

คิดเอง ไม่เออเอง

ที่คิดเอง เออเอง เก่งชะมัด
กล้ารวบรัด ใจความ ตามตนเห็น
ทั้งทั้งที่ หลายข้อคิด ผิดประเด็น
แต่เหมาเป็น ไปตาม ความคิดตน

ทุกครั้งคิด ใคร่ครวญ ให้ถ้วนถี่
ทุกแง่ที่ เป็นไปได้ หลายเหตุผล
สรุปความ ด้วย"วิชชา" "ปัญญา"ยล
ตีความบน ทุกนิยาม แห่งความจริง

กับวัยปัจจุบัน

ทำชีวิตให้ดีงามเหนือความฝัน
ทุกคืนวันสุขสดใสใจสว่าง
กับวัยที่ถดถอยปล่อยละวาง
กุศลสร้างสะสมบุญทุนชีวิต

ไม่หลงใหลในนิยาม กาม กิน เกียรติ
ที่คอยเบียดบังยื้อให้ถือสิทธิ์
ให้หลงตนไปตามกรอบความคิด
แต่ปรุงจิตให้สงบสบสมวัย

ความอยาก..ทำให้เป็นเหยื่อ

"ความอยาก"มัก โดนลวง ล้วงล่อหลอก
โดยถูกบอก โน้มนำ หว่านคำเสนอ
ให้เหยื่อพลอย คล้อยตาม งามเลิศเลอ
จนเหยื่อเผลอ หลงใหล ไปมากราย

"อยากหายไข้" ล่อด้วยยา รักษาไข้
รักษาไต ตับไขมัน ความดันหาย
ทั้งเบาหวาน แขนเข่าข้อ พอสบาย
มีหลากหลาย ขนานยา มาให้ลอง

ที่"อยากสวย" หลายขนาน อาหารเสริม
ทั้ง ลด เพิ่ม เรือนกาย ให้งามผ่อง
ใช้กินทา ทั้งนอกใน ดังใจปอง
ให้เอี่ยมอ่อง ผ่องอร่าม งามทั้งตัว

อีกของกิน ของใช้ ทั้งหลายหลาก
ให้คน"อยาก" กิน มี ใช้ ขายกันทั่ว
ที่"อยากรวย" เลขหวยใบ้ ให้ว่าชัวร์
ทุกอย่างยั่ว กิเลสคน ดิ้นรนตาม

แต่ถ้าหาก "อยากดี" ..มีไหมนะ
เพียงแต่ละ สิ่งไม่ดี ที่น่าขาม
สร้างความดี ที่จริงแท้ เป็นแง่งาม
ไม่ต้องคร้าม ใครอ่อยเหยื่อ เพื่อทำดี

หมายเหตุ : กลอนบทนี้ไม่ได้หมายถึงกิจกรรมของผู้ประกอบอาชีพสุจริต และมีวิธีการที่ถูกต้อง

ถ้าพอดี ดี

ทั้งมากไป และน้อยนัก มักไม่เหมาะ
ทั้งนี้เพราะ เกินกับขาด กว่าปรารถนา
บางทีมาก ก็เหมือนน้อย ด้อยราคา
แต่บางครา น้อยก็พอ ดีต่อใจ

ถ้ามากล้น จนเฝือ ชวนเบื่อหน่าย
ไม่มากมาย แต่มีค่า ดีกว่าไหม
ให้พอเหมาะ พอประมาณ การใดใด
ควรเป็นไป อย่างพอดี ที่ควรเป็น

พร้อมผจญภัย(ชรา)

ทำกายใจ ให้เป็นสุข ไม่ทุกข์โศก
ระวังโรค ชราเร้า ให้เศร้าหมอง
ยามสู่วัย ที่ถดถอย คอยประคอง
สุขภาพต้อง หมั่นดูแล ดีแก่ตน

รักษาใจ ในแนวทาง สว่างสงบ
คอยหลีกหลบ อบายมุข ในทุกหน
รักษากาย ให้แข็งแรง แกร่งพอทน
พร้อมผจญ ภัยชรา ที่มาเยือน

สงบ แต่ รู้

สงบกายกลัวเป็นไปเกินใจคิด
สงบจิตกลัวหัวใจจะไขว้เขว
สงบคำอันชักชวนใจรวนเร
สงบตากลัวจำเจเวลายล

ทุกสัมผัสรับรู้ได้ใจหมายรู้
นำมาบูรณาการเพื่ออ่านผล
เห็นงามดีมีร้ายชั่วพันพัวปน
ระวังตนให้เป็นอยู่อย่างรู้ทัน

นำโชคลาภมาให้

คนเรายังพึ่งดวงห่วงโชคลาภ
จึงไหว้กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์อธิษฐาน
มุ่งขอพรเพื่อให้ผลดลบันดาล
ขอให้การสักการะนี้โชคดีดล

ถ้าไหว้กราบสิ่งดีดีที่ควรไหว้
สักการะด้วยใจไม่หวังผล
ไม่คิดค้าหากำไรให้ตัวตน
ไม่ต้องบนบานขอ..ถ้าพอเพียง

แต่เมื่อหวังร่ำรวยด้วยทางลัด
จะราษฎร์รัฐคือความหวังตั้งใจเสี่ยง
หนึ่งในล้านหนึ่งในพันยันข้างเคียง
แต่ดันเลี่ยงไปออกนอกโพยตน

ทุกคนมีโอกาสงาม..ความสามารถ
ขยันฉลาดกล้าแกร่งทุกแห่งหน
หนักเบาสู้อย่างทรหดและอดทน
สร้างโชคดลลาภรวยด้วยตัวเอง.

ออกกำลังกาย : ผู้สูงวัย

พาสองเท้า ก้าวย่าง อย่างสนุก
เป็นการปลุก ร่างกาย ให้สดใส
วันละนิด วันละหน่อย ค่อยเป็นไป
พร้อมจิตใจ เบิกบาน ประสานกัน

ผู้สูงวัย แต่ไม่ชรา อย่าหยุดนิ่ง
ทั้งเดินวิ่ง ออกแรง เข้มแข็งขัน
เพื่อสุขภาพ คือกิจกรรม ประจำวัน
แข็งแรงยัน วันสุดท้าย ที่หายใจ

ออม

จากเล็กเล็กน้อยน้อยทยอยหยอด
ดีกว่าทอดทิ้งไว้ให้เสียของ
ถึงไม่มากมายพอก็เงินทอง
เต็มกระป๋องก็พาไปธนาคาร

แกะกระป๋องเปิดนับแล้วรับฝาก
ไม่ยุ่งยากบริการดีมีมาตรฐาน
นี่ถ้าหากสะสมมานมนาน
อาจเป็นล้านก็ได้ใครจะรู้

เก็บ..แบบคนธรรมดา

เก็บกลางวัน ไว้มอง ของสวยสวย
ดีงามด้วย ธรรมชาติ พิลาสเหลือ
เก็บกลางคืน ยามค่ำ มืดดำเจือ
เอาไว้เผื่อ พักตา อย่าเพ่งมอง

เก็บใจไว้ ให้นิ่ง ไม่วิ่งพล่าน
งดต้องการ สิ่งเร้า ที่เศร้าหมอง
เก็บความดี ที่สร้างสรรค์ ตามครรลอง
ไว้ประคอง จริตตน..แบบคนธรรมดา.

อัตตาหิ อัตโน นาโถ

ถ้าคอยแต่ พึ่งพิง สิ่งศักดิ์สิทธิ์
ถ้าเพียงคิด พึ่งผู้กล้า พลอยอาศัย
ถ้าพึ่งฤทธิ์ อำนาจเร้น เป็นปัจจัย
ถ้าหลบภัย แต่ในซุ้ม ผู้คุ้มกัน

ก็เหมือนทำ ค่าแห่งตน ให้หล่นหาย
เปลี่ยนความหมาย ของชีวิต ให้ผิดผัน
ค่าของตน ให้มองดู อย่างรู้ทัน
ตัวตนนั้น มีศักยภาพ ตราบหายใจ

ควรรู้จัก พึ่งตน อย่างคนกล้า
ใช้ปัญญา ใช้สมอง อันผ่องใส
ให้พึ่งพา ตนเองได้ ไม่อายใคร
อย่าปล่อยให้ เหตุภายนอก มาหลอกตน

วัยเพิ่มขึ้นอีกปี

ได้โดยสาร ยานเวลา มาเรื่อยเรื่อย
ยังไม่เหนื่อย ยังไม่ท้อ ยังต่อไหว
เจ็ดสิบเอ็ด อายุตน ผ่านพ้นไป
ค่อยนับใหม่ ในปีหน้า ถ้าชีพยัง

ไม่ต้องการ คำพรใด จากใครครับ
เพราะอยู่กับ ความจริง ใช่สิ่งหวัง
ผลบุญกรรม ที่ทำไว้ ย่อมให้พลัง
เป็นพรดัง พรประเสริฐ เกิดจากตน

ทน แต่ ทัน

ถึงเหน็บหนาว ก็เก็บไว้ จนหายหนาว
ถึงร้อนผ่าว ก็เก็บซ่อน จนร้อนสร่าง
ถึงเหงาเงียบ ก็เงียบไป ได้ปล่อยวาง
ถึงจะว่าง ก็ให้เห็น ส่วนเร้นเจือ

เก็บทุกสิ่ง ทั้งหนาวร้อน ซ่อนในอก
ไม่หยิบยก เป็นข้ออ้าง อย่างเฝือเฝือ
เพียงรู้ทัน ทุกเป็นไป ไม่คลุมเครือ
บ่งบอกเนื้อ แท้ของตน..คนเช่นไร

อาหารกับความอยาก

เป็นของสด ละลานตา ได้มาเห็น
แล้วกลายเป็น ของสุก เพราะกุ๊กใหญ่
ถึงไม่หิว ก็ต้อง ลองชิมไป
ชักถูกใจ และถูกปาก อยู่มากครัน

เมื่อชีวิต ยังต้องการ "อาหารปาก"
และยังมาก "อาหารตา" หาโน่นนั่น
"อาหารใจ" ไม่จำเจ เตร่หากัน
คนเรานั้น ยุ่งกับ"อยาก" อยู่มากมาย

เขเรือบิน

เขเรือบิน

ไม่มีฤทธิ์ เหาะเหิน เดินอากาศ
ไม่สามารถ ว่ายฟ้า ฝ่าเมฆขาว
อาศัยเครื่อง บินบ้าง เป็นบางคราว
แทนเท้าก้าว เดินย่าง กับทางไกล

เพียงเป็นคน ธรรมดา ชรานิดนิด
ไม่ค่อยฟิต แถมซ่อน ความอ่อนไหว
สรรพส่วน ของสังขาร หย่อนยานไป
จำต้องใช้ บริการ กับยานบิน

หมายเหตุ:
เข(ใต้) หมายถึง ขี่ โดยสาร
เรือบิน หมายถึง เครื่องบิน