ปล่อยให้เถาว์ ได้แกร่ง เต็มแรงเลื้อย
เปลี่ยนไปเรื่อย ตามเวลา เห็นหน้าหลัง
ชูช่อยอด ดอกผลแผ่ แม้ใบบัง
ไม่หยุดยั้ง อยู่อย่าง สิ้นทางไป
เฉกคนเรา ตราบที่ คงชีวิต
ครองกายจิต งามงด และสดใส
ทำหน้าที่ ชีวิตผ่าน อีกนานไกล
ไม่หวั่นไหว กับการมี หน้าที่'คน'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น