แล้วอยู่อย่างปัจจุบันที่หรรษา
เพราะที่ผ่านนั้นหรือคือธรรมดา
ทั้งเข้ามาและจากไปไม่ยั่งยืน
ยึดตามหลักโลกธรรมนำมาใช้
ทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนไปไม่อาจฝืน
อาจตกต่ำย่ำแย่แต่พลิกฟื้น
ราวกลางคืนเป็นกลางวันเช่นนั้นเอง
เมื่ออยู่กับปัจจุบันเลิกหวั่นหวาด
ไม่คิดขยาดแต่กลับกระฉับกระเฉง
เพราะรู้ทันสิ่งสมมุติมนุษย์เกรง
เพียงแค่เคร่งธรรมปัญญานำพาตน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น