หันหลัง - เดินหน้า

หันหลังให้ เวลา มาบางส่วน
ไม่เร่งด่วน กับการถึง ซึ่งจุดหมาย
ประคองตน พอพ้นขั้น อันตราย
ผ่านดีร้าย หลายครั้ง ยังพอทน

ยังสืบสาว ก้าวไป ในเบื้องหน้า
กับเวลา ที่งดงาม ตามเหตุผล
เพื่อคงค่า แห่งนิยาม ความเป็นคน
ตราบเท่าจน เวลาหมด ตามกฎกรรม

มอง มอง มอง

มองให้รู้ มากกว่า ที่ตาเห็น
มองความเป็น จริงแท้ แง่ไหนไหน
ใช่เพียงพิศ ผิวเผิน เพียงเพลินใจ
มองเนื้อใน แก่นแท้ ทุกแลมอง

บางทีภาพ ฉาบฉวย ด้วยสีแสง
มาเสริมแต่ง แต้มฉุด ให้ผุดผ่อง
แต่เนื้อใน อาจเน่าร้าย อยู่ก่ายกอง
หรือเอี่ยมอ่อง ก่องกว่า ที่ตายล

ปีเก่า - ปีใหม่

ปีเก่ากับ ปีใหม่ ในสมมุติ
บอกสิ้นสุด เวลาที่ ครบปีหนึ่ง
และเริ่มต้น รอบใหม่ ให้คำนึง
เป็นวันซึ่ง เพิ่มวัย ให้ทุกคน

ที่เกิดแก่ นับได้ กันหลายรอบ
ปีกาลครอบ ให้นับดู อยู่หลายหน
เจริญวัย แก่ ชรา ที่มาดล
เป็นผลิตผล ของเวลา ที่พาไป

ปีใหม่แล้ว อย่าให้ เพียงกายแก่
ให้จิตแผ่ วิญญาณ เบิกบานไสว
ทั้งสติ ปัญญาล้ำ เลิศอำไพ
เปี่ยมคุณธรรม ยิ่งใหญ่ ในทุกปี

ชีวิต

มีทั้งหนาวทั้งร้อนที่ซ่อนซุก
มีทั้งสุขทั้งเศร้าที่ก้าวผ่าน
มีทั้งตรมขมขื่นและชื่นบาน
มีทั้งกร้านกร้าวแกร่งแฝงอ่อนแอ

หน้าตาอาจดูดีที่ภายนอก
เพราะไม่บอกส่วนที่มีรอยแผล
ดีที่ยังหนักหน่วงในดวงแด
ไม่คิดแพ้ต่อเหตุกิเลสตน

ธารน้ำ กับ ชีวิต

เมื่อสายน้ำ ยังมี ที่ให้ไหล
เมื่อหัวใจ ยังมีทาง คิดสร้างสรรค์
เมื่อกำลัง ยังแกร่งกล้า จะฝ่าฟัน
เมื่อความฝัน ยังงดงาม ยามนิทรา

จึงชีวิต ยังเดินทาง อย่างมีสติ
รู้ตรองตริ เส้นทางอัน จะฟันฝ่า
ใช้กำลัง ที่กล้าแกร่ง แห่งปัญญา
เพื่อเสริมค่า ชีวิตนี้ ให้ดีงาม

หน้าที่

ปล่อยให้เถาว์ ได้แกร่ง เต็มแรงเลื้อย
เปลี่ยนไปเรื่อย ตามเวลา เห็นหน้าหลัง
ชูช่อยอด ดอกผลแผ่ แม้ใบบัง
ไม่หยุดยั้ง อยู่อย่าง สิ้นทางไป

เฉกคนเรา ตราบที่ คงชีวิต
ครองกายจิต งามงด และสดใส
ทำหน้าที่ ชีวิตผ่าน อีกนานไกล
ไม่หวั่นไหว กับการมี หน้าที่'คน'

ถึงป่านนี้

ถึงป่านนี้ มีอะไร ก็ไม่ห่วง
ถึงป่านนี้ รู้ว่าล่วง ลุจุดไหน
ถึงป่านนี้ ไม่มุ่งคว้า หาสิ่งใด
ถึงป่านนี้  แค่ครองใจ เว้นวุ่นวาย

ถึงป่านนี้ หวังแต่พบ สงบสุข
ถึงป่านนี้ อบายมุข ก็ห่างหาย
ถึงป่านนี้ เรื่องไหนไหน ไม่เสียดาย
ถึงป่านนี้ ไม่นานสลาย ดับหายไป

อยาก

เมื่อยังหิว ยังหา ยังคว้าไขว่
เมื่อหัวใจ ไม่รู้จัก การพักฝัน
ต้องดิ้นรน ด้นรุก ทุกสิ่งอัน
กว่าถึงวัน ร่วงลับ ถมทับดิน

อาหารกาย กินกัน นั้นไม่มาก
แต่ยังอยาก อาหารใจ ไม่สุดสิ้น
สนองอยาก ไปตาม เกียรติกามกิน
จึงต้องดิ้น หากันไป ไม่เคยพอ

คนเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน

แต่ละคน ต่างวิถี ของชีวิต
ก็ย่อมคิด ย่อมดำริ ต่างวิถี
ต่างภูมิรู้ ต่างภูมิธรรม นำชีวี
จึงต่างมี ทางชีวิต ผิดกันไป

ที่คิดต่าง ก็ใช่ผิด ที่คิดต่าง
เดินในทาง ที่ตนคิด ผิดไฉน
เมื่อไม่ทำ สิ่งย่ำแย่ แก่ผู้ใด
เป็นเช่นไร ก็เป็น ตามเห็นควร

พิจารณาตน

กับร่องรอย เหี่ยวย่น บนใบหน้า
ใช่ตีนนก ตีนกา มาแต่ไหน
แต่คือรอย แห่งนิยาม ความเป็นไป
ที่บอกวัย บอกเวลา เกิดมานาน

ฝ่าแดดฝน ลมไล้ หลายร้อนหนาว
ทั้งหลากหลาย เรื่องราว ที่ก้าวผ่าน
ฝ่าดีร้าย หลายหน อย่างทนทาน
ทำให้กร้าน แกร่งใน หัวใจตน.

ขรึมๆ(บ้าง)

ในบางครั้งบางเวลาบางสถานะ
ดูเหมือนจะหน้าดำคร่ำเคร่งขรึม
ปัญญาน้อยด้อยความรู้จึงดูซึม
เหมือนมืดครึ้มภายในหัวใจตน

เป็นธรรมดาในวิถีทางชีวิต
มีมืดมิดมีสว่างต่างหตุผล
มีประสบพบพานมีผ่านพ้น
ร้ายดีวนเวียนเป็นเช่นนั้นเอง

มองเมฆ

ใครนำเมฆมาวางที่ทางผ่าน
ละอ่อนลานลอยปลิวหวิวหวิวหวั่น
จะโรยทางเช่นอย่างนี้สักกี่วัน
เกรงไม่ทันตะวันสายก็หายไป

จะกอบเก็บก็เกินเก็บมาเหน็บจิต
เพียงตาพิศก็เพียงเพ่งเล็งแลไหว
เหมือนพบโอกาสดีล้ำเลิศอำไพ
พบแล้วไม่ต้องคว้า..มาครอบครอง

ฟ้าหมอง

บ่ายนี้มอง ท้องฟ้า ทำท่าขรึม
มืดมัวครึ้ม เมฆฟ่อง บอกหมองหม่น
เหมือนวิโยค โศกเศร้า ร้าวกมล
น้ำตาหล่น พรมพร่าง พร้อมครางครวญ

เมื่อฟ้าหมอง ร้องไห้ เป็นสายน้ำ
เสียงครวญคร่ำ ครืนครืน สะอื้นหวล
ร้องไห้เถิด ร้องให้พอ ขอเชิญชวน
ยังมีมวล ไม้คอยรับ ซับน้ำตา

ดอกแก้ว

ระรวยริน กลิ่นกรุ่น ละมุนหอม
โรยกลิ่นย้อม ไอดิน ในถิ่นที่
ให้อบอวล ชวนชื่น รื่นฤดี
กับดอกสี ขาวนวล ชวนให้ชม

ไม่ได้สวย แต่รูป ชวนลูบไล้
สวยหอมได้ สะอาดตา ค่าสวยสม
เปรียบอยู่ท่าม คนดีพร้อม ย่อมรื่นรมย์
ได้กลืนกลม กับความ ดีงามนั้น

มีความสุขได้ทุกที่

มีความสุข ทุกที่ เท่ามีได้
เมื่ออยู่ใน ความจริง ละสิ่งฝัน
ก็ไม่ต้อง สนองอยาก ให้มากครัน
ทุกสิ่งนั้น เพียงมีบ้าง อย่างที่ควร

ไม่ต้องยุ่ง ปรุงแต่ง แข่งกับเพื่อน
ไม่ต้องเหมือน ใครใคร ในทุกส่วน
ไม่หลงเหยื่อ ที่รุมเร้า คอยเย้ายวน
ทุกสิ่งล้วน เป็นอยู่ อย่างรู้พอ

ตีนกา

ริ้วรอยเหมือน ตีนกา มาแต่ไหน
ที่วางไว้ ตกหล่น บนหน้าสวย
ฝากริ้วรอย ร้าวร้าย ให้งงงวย
ไยไม่ช่วย ให้ดูดี กว่าที่ควร

หรือเพราะความ เหี่ยวย่น บนใบหน้า
จึงตีนแร้ง ตีนกา เข้ามาป่วน
เพราะเลยวัน เลยวัยที่ มีน้ำนวล
ไม่อาจสวน "ภัยชรา" ที่มาเยือน

กำลังใจ

หอบเอารัก หนักอึ้ง มาถึงนี่
เพื่อมอบให้ เพื่อนคนดี ที่เห็นเห็น
บรรเทาร้อน ผ่อนสู่ ความอยู่เย็น
หวังให้เป็น สุขกายใจ ในทุกวัน

ที่เหน็ดเหนื่อย ทดท้อ ขอให้สู้
ยืนหยัดอยู่ อย่างเข้มแข็ง เต็มแรงฝัน
ใช้ปัญญา นำส่องทาง ข้างหน้านั้น
ให้ฝ่าฟัน ถึงจุดหมาย อย่าได้ท้อ.

บันทึกผลจากภัยแล้ง2559

เมื่อน้ำมี ไม่พอ ต้องรอฝน
หลายหลายต้น ทนแล้ง จนแห้งเหี่ยว
แม้ต้นโต แต่ต้องตาย จากปลายเรียว
จากต้นเดียว ก็ขยาย ตายร่วมกัน

การเกิดดับ ของคน หรือต้นไม้
ก็เป็นไป ตามเหตุที่ มีแปรผัน
เมื่อปัจจัย ภัยโหม มาโรมรัน
ก็ถึงวัน ถึงเวลา.. อย่าห้ามเลย

คิดวางบ้าง

ยังต้องคิด วินิจฉัย ในหลายเรื่อง
แม้สิ้นเปลือง เวลาที่ ยังมีให้
ไม่หลงตาม จังหวะ กระแสใด
ครองจิตใจ ครองตน ทุกหนทาง

หลากหลายเหยื่อ ที่คอย มาอ่อยล่อ
ให้เกิดก่อ ความอยาก ยากหนีห่าง
หากไม่คิด ปล่อยปละ ยอมละวาง
ก็อยู่อย่าง อยากเหยื่อ ทุกเมื่อเลย

เห็นแต่ไม่เห็น

อาจจะยิ้ม ระรื่น หรือฝืนยิ้ม
อาจจะอิ่ม หรืออด งดอาหาร
อาจจะชื่น หรือหม่น แต่ทนทาน
อาจเบิกบาน หรือหดหู่ อยู่ภายใน

เห็นเพียง"นอก" แต่"ใน" เห็นไม่หมด
เพราะปรากฎ แต่ส่วนที่ ดูดีได้
หากเห็นงาม ถึงจริต ถึงจิตใจ
ทุกเป็นไป ก็จะเห็น ความเป็นจริง

หมายเหตุ : ใช้รูปตนเองเป็นนายแบบ ละเมิดลิขสิทธิ์ลูกครับ

คิดจากธรรมชาติ

มองต้นไม้ (บางต้น)

ยังยืนต้น ทนแล้ง ดินแห้งผาก
ชูดอกฝาก ไอร้อน ไม่อ่อนไหว
ถึงร้อนแรง แล้งนาน จะปานใด
ก็ย่อมไม่ ระทดท้อ พอสู้ทน

เมื่อปรับตัว ได้ตาม ธรรมชาติ
ก็สามารถ ยืนหยัด แม้ขัดสน
ถ้าไม้นี้ เปรียบเป็น ดังเช่นคน
ก็ครองตน เป็นสุข ทุกสถานการณ์

เก็บ

เก็บสายตา ไว้มอง ของพึงพิศ
เก็บจริต ที่สำแดง ไม่แสร้งเส
เก็บใจไว้ ในที่ควร กันรวนเร
เก็บเสน่ห์ ไว้มอบ คนรอบตัว

จะเห็นใน สิ่งล้วน ควรมองเห็น
มี อยู่ เป็น อย่างสบาย ได้ยิ้มหัว
จิตหนักแน่น โดยใจ ไม่เมามัว
ไม่หลงชั่ว เจริญธรรม ก่อกรรมดี

สงบๆ

   แค่เพียงจิต ได้สงบ สยบฝัน
ไม่ต้องหวั่น ไหวหวาม ตามกระแส
พินิจตรอง ส่องดู ให้รู้แท้
ในทุกแง่ ทุกมุม ของหลุมพราง

   ไม่หลงเหยื่อ ที่คอย มาอ่อยล่อ
เมื่อรู้พอ ก็สงบ พบสว่าง
ลดตัณหา ราคะ ค่อยละวาง
เป็นอยู่อย่าง สงบเย็น เช่นที่ควร.