เอาตากวาด วาดฟ้า เข้ามาใกล้
เอาตาไล้ โลมลูบ ฟ้าซูบหมอง
เอาตาปัด หมอกหม่น ปนละออง
เอาตาจ้อง เหนือฟ้า สบตาดาว
ทอดสายตา มองไป จนไกลลิบ
ดาวกระพริบ ทักฝาก จากห้วงหาว
ยิ่งมองไป ยิ่งคล้าย นิยายยาว
ผูกเรื่องราว ทั้งหมด ไว้จดจำ
จากมองดาว มองฟ้า มามองจิต
มองความคิด ตัวตนบ้าง ช่างน่าขำ
กลับไม่เห็น แจ้งกระจ่าง อย่างลึกล้ำ
ที่ตนทำ ที่ตนเป็น ไม่เห็นจริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น