ละ

 ไม่ได้หยุด หายใจ ทิ้งไปเปล่า
ไม่ได้เอา ตาจรด กำหนดหมาย
ไม่ได้มุ่ง ฟังสำเนียง เสียงรอบกาย
ไม่ได้ดม กลิ่นอาย ทั้งหลายใด

เพียงแต่เอา ใจจด กำหนดรู้
เพียงแต่ดู แง่ร้ายดี ที่เคลื่อนไหว
เพียงแต่ยิน ในนิยาม ความเป็นไป
เพียงแต่สูด กลิ่นไอ แห่งความจริง

ไม่ให้เกิด กำหนัด จากผัสสะ
ให้รู้ละ ปล่อยวางได้ กับหลายสิ่ง
ไม่ยึดครอง ผองสิ่งจะ ควรละทิ้ง
จนจิตนิ่ง สงบเย็น อยู่เป็นนิจ