ขึ้นเขาสูงเพื่อไปกอดไอหนาว
หวังเก็บดาวมาร้อยเป็นสร้อยสาย
เจอแต่เกล็ดหิมะพะพร่างพราย
กับลมร่ายเพลงหวานผ่านหัวใจ
ปล่อยตาให้กลืนกลมอารมณ์สุข
หลบซ่อนทุกข์มิให้เห็นเป็นไฉน
นั่งรับลมห่มแดดหนาวผะผ่าวไป
มิหวั่นไหวหนาวหรืออุ่นกระตุ้นตน
ไม่ปล่อยว่างเพราะมีที่ยึดเหนี่ยว
ยังโฉบเฉี่ยวสุขสงบประสบผล
รู้จักแบกรู้จักวางอย่างอดทน
ปล่อยกมลสุขสบายเช่นกายเป็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น