ชาญกิจ ๖๐

ได้โดยสารยานเวลามาถึงนี่
หกสิบปีที่ยานผ่านร้อนหนาว
ฝ่าแดดลมห่มคลื่นมายืนยาว
ผ่านเรื่องราวทั้งร้ายดีมีมากมาย

จากเด็กน้อยร่างเล็กเด็กลูกทุ่ง
ที่มั่นมุ่งไขว่คว้าหาจุดหมาย
ได้พากเพียรเรียนรู้เยี่ยงผู้ชาย
จนสุดท้ายได้มาเป็นเช่นวันนี้

ขอกราบลงตรงตักของพระสองท่าน
พระในบ้านผู้เลิศประเสริฐศรี
เป็นผู้ให้ทุกสิ่งซึ่งท่านพึงมี
เป็นพลังที่ส่งให้ได้ก้าวเดิน

ขอกราบไหว้วอนครูมาอยู่ขวัญ
เพื่อให้ตัวศิษย์นั้นได้สรรเสริญ
เพราะท่านจึงได้รุ่งจรุงเจริญ
จึงขอเยิรยอคุณครูด้วยบูชา

ได้เรียนรู้และเข้าใจในธรรมชาติ
ครองชีวิตไม่ประมาทด้วยศาสนา
จึงกราบพระไตรรัตน์ด้วยศรัทธา
เสริมปัญญาบริสุทธิ์จากพุทธคุณ

ขอขอบคุณเพื่อนพ้องและน้องพี่
ทุกท่านที่เอื้อเฟื้อเคยเกื้อหนุน
สิ่งใดที่ขาดเหลือคอยเจือจุน
คือไออุ่นที่ซาบซึ้งติดตรึงใจ

ได้ทำงานราชการเป็นงานหลัก
ถึงคราวพักจากเพื่อนตามเงื่อนไข
เกษียณงานวัยเกษียณย่อมเปลี่ยนไป
แต่ยังไม่ถึงจากกันนิรันดร์กาล

ได้โดยสารยานเวลามาถึงนี่
สิ่งที่ดีมีให้เห็นเป็นหลักฐาน
ได้บทเรียนหลายตอนช่วยสอนงาน
ขอจดจารจารึกในวัยนี้เอย


    ร้อยกรองเมื่อ      ๗ กรกฎาคม ๒๕๔๙

    พิมพ์ในหนังสือแจกวันเกษียณ ๒๙ กันยายน ๒๕๔๙
    เอามาเผยแพร่เพื่อทดสอบบล็อก